تلقین میت
برخلاف نظر عموم مسلمانان که تلقین میت را مجاز و مفید برای مرده می‌دانند، بزرگان معاصر وهابی این عمل را بدعت می‌دانند که در پاسخ به اشکال آنان می‌توان گفت که گروهی از صحابه ازجمله ابوامامه و واثله و دیگر مسلمانان، به تلقین میت عمل کردند؛ مردم شام، مردم مدینه، خراسان و قرطبه، از صدر اسلام تاکنون بر این سنت پایبند بودند و طبق نقل ابن‌تیمیه، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را انجام داده و به امتش دستور انجام آن را داده است.
برخلاف نظر عموم مسلمانان که تلقین میت را مجاز و مفید برای مرده می‌دانند، بزرگان معاصر وهابی، این عمل را به علت بی‌فایده بودن، ممنوع می‌دانند. در پاسخ به اشکال آنان باید گفت که این اشکال، ناشی از اعتقادشان به نشنیدن مردگان است، در حالی که اهل‌سنت مطابق احادیث صحیحشان معتقدند که مرده صدای کفش تشییع‌کنندگان را نیز می‌شنود. بنابراین، علمای اهل سنت شنیدن را منوط به روح می‌دانند نه جسم و لذا اصرار به فایده داشتن تلقین برای مرده دارند.
علمای حنفی و مالکی در کتب فقهی خود تصریح می‌کنند که تلقین میت، مستحب و جایز است؛ از جمله این علما، ابن‌همام، ابن‌عابدین، طحطاوی، شرنبلالی، ملاعلی قاری، زبیدی، قرطبی، غزالی و... هستند.
برخلاف نظر عموم مسلمانان که تلقین میت را مجاز و مفید برای مرده می‌دانند، بزرگان معاصر وهابی، این عمل را بدعت خوانده و حدیث نقل شده در این زمینه را جعلی می‌دانند. در پاسخ به اشکال آنان می‌توان گفت که نمی‌توان بدون دلیل، روایتی را ساختگی نامید. این حدیث طبق قاعده‌ای در علوم حدیث، صحیح و حتی متواتر دانسته می‌شود.
برخلاف نظر عموم مسلمانان که تلقین میت را مجاز و مفید برای مرده می‌دانند، بزرگان معاصر وهابی، این عمل را بدعت خوانده و حدیث نقل شده در این زمینه را جعلی می‌دانند؛ در پاسخ به اشکال آنان می‌توان گفت که نمی‌توان بدون دلیل روایتی را ساختگی نامید؛ این حدیث مورد تأیید علمایی مانند ابن‌حجر، ملاعلی قاری، ابن‌ملقن است و سند آن را حسن و بدون مشکل می‌دانند؛ چنین حدیثی را نمی‌توان جعلی خواند.
تلقین میت، یکی از اعمالی است که معمولاً مسلمانان پس از دفن مرده در قبر انجام می‌دهند و علمای مذاهب فقهی اهل‌سنت بر جواز یا استحباب این عمل اتفاق نظر دارند؛ حتی از افرادی مانند ابن‌‌قیم جوزیه، شاگرد ابن‌تیمیه و شنقیطی از بزرگان معاصر وهابی نیز جواز تلقین میت نقل شده است، ولی وهابیان معاصر، بر خلاف نظر آنان تلقین میت بعد از دفن را بدعت می‌دانند.
تلقین میت، یکی از اعمالی است که معمولاً مسلمانان پس از دفن مرده در قبر انجام می‌دهند؛ علمای مذاهب فقهی اهل‌سنت بر جواز یا استحباب این عمل اتفاق دارند؛ حتی از افرادی مانند محمد بن عبدالوهاب که وهابیان آیین خود را از او گرفته‌اند نیز جواز این عمل نقل شده است؛ ولی وهابیان معاصر، تلقین میت بعد از دفن را بر خلاف نظر بنیان‌گذار خود، بدعت می‌دانند.
تلقین میت، یکی از اعمالی است که معمولاً مسلمانان پس از دفن مرده در قبر انجام می‌دهند؛ علمای مذاهب فقهی اهل‌سنت بر جواز یا استحباب این عمل اتفاق دارند؛ حتی از افرادی مانند ابن‌تیمیه که وهابیان خود را به او منتسب می‌کنند نیز منع این عمل نقل نشده است، ولی وهابیان معاصر، تلقین میت بعد از دفن را بر خلاف نظر ابن‌تیمیه بدعت می‌دانند.
علمای شافعی و حنبلی در کتب فقهی خود، تصریح می‌کنند که تلقین میت مستحب و جایز است؛ از جمله این علما، ابن‌حجر عسقلانی، ابن‌ملقن شافعی، ابن‌صلاح، رافعی، ابن‌قدامه، ابن‌مفلح، مرداوی و... هستند.
طبق مبانی اهل سنت تلقین بعد از دفن با روایات صحیح، تقویت و تأیید شده و عمل مسلمانان شام و دیگر مسلمانان مؤید آن است. از علمای مالکی و شافعی تصریح به استحباب تلقین بعد از دفن میت بیان شده است.