پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ منجی و مصلح جهانی ازجمله موضوعاتی است كه در اديان الهی و غیر الهی به آن پرداخته شده است. در میان مذاهب اسلامی، منجی آخرالزمان همان کسی است که از عترت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بوده و دارای ویژگیهایی است که نشان‌ دهنده مقام خلافت از جانب پروردگار عالم است.

یکی از سؤالاتی که هر سال با فرا رسیدن ایام نیمه شعبان و میلاد موفور السرور حجة ‌بن الحسن العسکری (عجل‌الله‌فرجه) مطرح می‌ گردد آن است که چگونه می‌ توان باور کرد که یک کودک خردسال به مقام مهم خلافت و هدایتگری جامعه منصوب شود و پیشوای جامعه اسلامی عصر خود شود؟! در حقیقت به طور مختصر سؤال این است که چگونه امکان دارد با حضور فقها و علمای مشهور که زبانزد خاص و عام هستند، کودکی پنج ساله به عنوان خلیفه‌ از جانب خدای رحمان منصوب گردد و با وجود آن سن كم، از حيث علم و عمل، پيشواى مردم و حجت الهى باشد؟!

در پاسخ به این سؤال مهم و ضروری یک نکته مهم بیان می‌ شود:
تنصیب امامت در کودکی
به امامت رسیدن اهل بیت رسالت (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در سنین کودکی تنها منحصر به امام عصر (عجل‌الله‌فرجه) نیست و وجود مقدس جوادالائمه و امام هادی (علیهماالسلام) نیز در کودکی به امامت رسیدند.

آنچه مهم است، سخن امام قبل در تأیید امامت در خردسالی است. به این معنا که در زمان حیات طیبه امام علی بن موسی الرضا (علیهماالسلام) عده‌ ای از شیعیان جویای جانشین حضرت در امور مهم شدند و امام رضا (علیه‌السلام) جواد الائمه که سلام خدا بر او باد را نشان دادند.

مرحوم کلینی در کافی شریف می‌ نویسد: «معمر بن خلاد گفت: از امام رضا (علیه‌السلام) شنیدم که مطلبی [راجع به امر امامت] بیان کرد و سپس فرمود: شما چه احتیاجی به این موضوع دارید؟ این ابوجعفر است که او را به جای خود نشانیده و قائم مقام خود ساخته ام و نیز فرمود: ما خاندانی هستیم که خردسالان ما مساوی و بدون تفاوت [در فضائل و کرامات و علم] از بزرگسالان ما ارث می‌ برند.»[1]

هشتمین خورشید امامت در این روایت، علاوه بر آنکه به کودکی و خردسالی جواد الائمه (علیه‌السلام) اشاره می‌ کنند، شیعیان را به جایگاه رفیع امامت و وظایف الهی آنان که همان هدایتگری و راهنمایی و زعامت و خلافت است، آگاه می‌ سازند. بر اساس فرمایش امام رضا (علیه‌السلام) کمی سن، مانع از انجام وظایف الهی ائمه معصومین (علیهم‌السلام) نیست.

پی‌نوشت:
[1]. کلینی، الكافی، ج‏1، ص320، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ چهارم، 1407 ق. «مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ: سَمِعْتُ الرِّضَا ع وَ ذَكَرَ شَيْئاً فَقَالَ ... عَنْ أَكَابِرِنَا الْقُذَّةَ بِالْقُذَّة.»

محمدجواد مهریار