پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اظهار مطالب موهن و تحقیر عزاداران حسینی (علیه السّلام) چیزی جز خوار نمودن آنان نیست که همواره از سوی اهل‌بیت (علیهم السّلام) محکوم بوده است؛ به عنوان نمونه اشعاری که در سال‌های اخیر بسیار شنیده شده: «هر کی می‌خواد هر چی بگه؛ من سگ کوی زینبم - بهشت جاودان ز تو؛ کران و بیکران ز تو - سلطنت جهان ز تو؛ من سگ کوی زینبم.»[1]

هر چند تواضع و رابطه‌ عاطفی خاضعانه با اهل‌بیت (علیهم السّلام) برقرار کردن و بدین شکل، محبت خود را به آن بزرگواران ابراز کردن افتخار است برای شیعه و مایه مباهات، امّا اهل‌بیت (علیهم السّلام) هرگز ذلت را برای پیروانشان نپسندیده‌اند و از آنان نخواسته‌اند که خود را ذلیل و خوار نشان دهند. شایسته نیست در مجالس اهل‌بیت (علیهم السّلام) اشعاری خوانده شود که دستاویزی برای دشمنان و وهن شیعه قرار گیرد؛ به کار بردن کلماتی مانند «کلب الحسین»، «کلب القیه» و «بستن قلاده به گردن» در حین عزاداری و «عوعو کردن» در مراسم عزاداری سالار شهیدان، از مصادیق وهن شیعه و مورد سوء استفاده‌ی دشمنان دین است. 

از مراجع عظام تقلید استفتا شده: برخی مداحان، اشعاری نامناسب خوانده‌اند، مانند: «من حسین اللهیم» یا «قلاده‌ی سگ به گردن انداخته»، صدای سگ در می‌آورند، وظیفه ما در برخورد با این افراد چیست؟ به عنوان نمونه مرحوم آیت‌الله العظمی تبریزی در پاسخ فرموده‌اند: «مداحی و خواندن اشعار در مجالس اهل‌بیت (علیهم السّلام) باید طوری باشد که موجب وهن شیعه نباشد و بهانه به دست دشمنان شیعه ندهد. در مجالس اهل‌بیت (علیهم السّلام) باید اشعاری خوانده شود که فضایل آن بزرگواران بیان شود و مصائب و مظلومیت آنها برای مردم گفته شود. ائمه (علیهم السّلام) از ما نخواسته‌اند که خود را به صورت حیوان درآوریم؛ آنچه از ما خواسته‌اند این است که مؤمن صالح باشیم و اخلاق ما اخلاقی باشد که از آن بزرگواران رسیده است.»[2]

جدا کردن دین از سیاست و رها کردن مستمعین در خلاء و عدم درک صحیح از زمانه و شرایط موجود در عصر حاضر، با اصل مسلّم «إنّی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم»، هدف خود امام حسین (علیه السّلام) «و إنّما خرجت لطلب الإصلاح فی امّة جدّی» و «ساسة العباد» بودن خود اهل‌بیت (علیهم السّلام) در تعارض می‌باشد. گفتنی است این سخن بدان معنا نیست که مجالس مذهبی به کانون‌های حزبی و محل جار و جنجال‌های سیاسی تبدیل گردد، اما از آسیب‌های جدّی این‌گونه مجالس آن است که به بهانه این که «ما فقط گریه و عزاداری می‌کنیم و کاری به سیاست نداریم» بر طبل جدایی دین از سیاست کوبیدن، در مخالفت با سیره‌ی خود اهل‌بیت (علیهم السّلام) است که سیاسی‌ترین افراد بوده و در مجالسشان هم تولّی و هم تبرّی را با هم داشته‌اند. لائیک‌ها و سکولارها از یک سو و متحجّرین از سوی دیگر همواره مانند دو لبه‌ی تیز یک قیچی عمل کرده‌اند که همواره در پی جدائی دین از سیاست بوده‌اند. بی‌تفاوتی برخی مجالس مذهبی در زابطه با اصل نظام جمهوری اسلامی، مصداقی از تفکر جدایی دین از سیاست است و آسیبی جدی به شمار می‌رود.

پی‌نوشت:

[1]. سایت: خبر گزاری فارس، «به نام امام حسین(ع)؛ به کام دشمنان مکتب امام حسین(ع)».
[2]. سایت: ویکی‌فقه، «آسیب‌شناسی عزاداری».