میبینید عرفا در کجا بودند و چه معرفت والایی داشته اند و دارند در اینجا نه صحبت از عذاب الهی و نه پاداش و بهشت و جهنم شده یعنی انسان به جایی میرسد که خود باری تعالی برایش مهم میشود و در فکر عذاب و عقاب و پاداش و جزا نمیباشد یعنی به فکرش هم خطور نمیکند که نماز را به خاطر ترس ادا میکند هر چند در ابتدا این معرفت با همان ترس حاصل شده . ولی بعدا وقتی پرده ها کنار میرود دیگر عبادت لذت بخش میشود و از برای ترس از جهنم و از شوق بهشت نمیباشد