سلام بر دوست عزیز اینکه می فرمایید اهل حق می خواهند از باب امیر المومنین علی علیه السلام وارد شوند خیلی خوب است و همگام با شیعه می باشد. اما اشکال در نوع پیروی از امیر المومنین است که باید رفتار و کردار ما آنچنان باشد که امیر المومنین علیه السلام فرموده اند. یکی از اشکالاتی که به صوفیه و اهل حق می گیرند همین است که چرا با همه سر صلح دارند. مگر منافق و کافر و مومن نزد خداوند یکسانند؟ در آیات کتب آسمانی فرق بسیاری میان مومن و طاغی نهاده شده است و نیز سیره معصومین علیهم السلام و انبیاء صلوات الله علیهم اجمعین نیز همین گونه بوده است که با کفار رابطه خوبی نداشته اند، پس چطور فرقه هایی پیدا می شوند که با همه سر صلح دارند؟ آیا کسانی که آدم کش و حتی کودک کش هستند با مومنین که یاری مردم مظلوم را میکنند یکسانند!!! سخن امام خمینی رحمه الله اینگونه بود:«سخنرانى [در جمع عشاير كرمانشاه (مسئله حق و اهل حق)]. زمان: صبح 2 خرداد 1358/26 جمادى الثانى 1399. مكان: قم. موضوع: مسئله حق و اهل حق. حضار: عشاير كرمانشاه (گواران، سنجاب و قلمان). [بسم اللَّه الرحمن الرحيم‏]. ويژگيهاى اهل حق. اميدوارم كه ما همه اهل حق باشيم. رژيمهاى فاسد با حق مخالف بودند؛ پس با اهل حق هم بايد مخالف باشند. آنها كوشش مى‏كردند كه حق تحقق پيدا نكند. آنها از اهل حق مى‏ترسند و مى‏ترسيدند. اگر ما اهل حق باشيم و اگر ملت ما اهل حق باشند، نمى‏گذارند كه رژيمهاى فاسد هر كارى مى‏خواهند بكنند، و مانع مى‏شوند از اينكه اجانب در مملكتشان حكمفرمايى كنند. من اميدوارم كه همه ما اهل حق باشيم؛ و همه به قرآن كريم و اسلام سر به پيش بياوريم؛ و همه عامل به احكام خداى تبارك و تعالى باشيم كه اگر همه عامل باشيم به احكام خدا و علاقه داشته باشيم به اسلام، مملكتمان پيروز خواهد شد و [رو] به پيشرفت خواهد رفت. تمام نقصها اين است كه حق را نمى گذارند تحقق پيدا كند، و اهل حق را نمى‏گذارند تحقق پيدا كنند؛ و ما بايد با تمام جديت حق را زنده كنيم، و اسلام را زنده كنيم، و قرآن كريم را زنده كنيم؛ و يك جمهورى اسلامى كه حق است متحقق كنيم تا اينكه تمام در زير سايه حق زندگى كنيم؛ و همه اهل حق باشيم. و من از خداى تبارك و تعالى سلامت و سعادت همه شما را مسئلت مى كنم ..» اگر حتی نگاهی ساده به بیانات امام خمینی (رحمه الله علیه) کنیم می بینیم آنچه را که شما قرار است از آن برداشت کنید، برداشت نمی شود. صحيفه امام، ج‏7، ص: 452