پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آیه ولایت از بهترین ادله قرآنی اثبات ولایت و خلافت امام علی (علیه السلام) است. روایات متواتر شیعه و سنّی نزول این آیه را در شأن امام علی (علیه السلام) هنگامی که در رکوع نماز،‌ به فقیری زکات دادند، معرفی می‌نماید. بلکه علمای شیعه و بسیاری از علمای اهل سنت به اجماعی بودن این مطلب اذعان نموده‌اند. با این همه، سلفیانی مثل ابن تیمیه و غفاری اصل این مطلب را کذب دانسته و نیز ادعای اجماع اهل سنت را ساخته و پرداخته شیعه معرفی نموده‌اند! در ادامه برای اینکه محققین آزاد اندیش دروغگوی واقعی را بشناسند،‌ مواردی که علمای اهل سنت بر صحّت اجماعی بودن این ماجرا نزد اهل سنت اذعان نموده‌اند،‌ آمده است.

قاضی عضد الدین الایجی در المواقف عبارت زیر را بدون هیچ نقدی آورده است: «و اجمع ائمة التفسیر ان المراد علی (علیه السلام) و للاجماع علیان غیره غیر مراد. [1] و ائمه تفسیر بر اینکه مراد آیه، علی (علیه السلام) است، اجماع دارند و نیز اینکه غیر ایشان مراد نبوده است.»

شریف الجرجانی نیز در شرح همین کتاب یعنی شرح المواقف، عبارت مواقف را چنین شرح نموده است: «و قد اجمع ائمة التفسیر ان المراد بالذین یقیمون الصلاة الی قوله تعالی و هم راکعون، علی (علیه السلام) فانه کان فی الصلاة راکعا فسأله سائل فاعطاه خاتمه فنزلت الآیة و للاجماع علیان غیره کأبی بکر مثلاً غیر مراد. [2] و ائمه تفسیر بر اینکه مراد از "الذین یقیمون الصلاة الی قوله تعالی و هم راکعون"، علی (علیه السلام) است، اجماع دارند چرا که ایشان در رکوع نماز بود که فقیری از ایشان تقاضای کمک نمود و آن حضرت انگشتر خویش را بوی عطا نمودند. و نیز اجماع دارند بر اینکه غیر ایشان، مانند ابوبکر مثلاً، مراد نبوده است.»

قوشجی نیز در شرح تجرید می‌نویسد: «انها نزلت به‌اتفاق المفسرین فی حق علی بن ابی طالب حین اعطی السائل خاتمه و هو راکع فی صلاته. [3] این آیه (آیه ولایت) به اتفاق همه مفسرین، در حقّ علی بن ابی طالب (علیه السلام) نازل شده است هنگامی که در رکوع نمازش به فقیری، انگشتری خویش را عطا نمودند.» و تفتازانی هم در شرح المقاصد همین مطلب را بدون هیچ گونه ردّی، بیان نموده است. [4]

همانطور که گفته شد،‌ شأن نزول آیه ولایت درباره علی (علیه السلام) روایات زیادی دارد و سیوطی فقط 5 روایت از آن‌ها را برای اثبات این مطلب کافی دانسته، بعد از ذکر روایت طبرانی در اوسط و ابن مردویه و ابوالشیخ و ابن ابی حاتم در تفاسیرشان؛ و ابن عساکر در تاریخش، می‌نویسد: «... فهذه خمس طرق لنزول هذه الآیة الکریمة فی التصدق علی السائل فی المسجد یشدّ بعضه بعضاً. [5] ... پس این پنج طریق (سند) برای نزول این آیه کریمه در مورد صدقه دادن علی (علیه السلام) به فقیر در مسجد است که هر طریق، دیگری را تقویت می‌نماید.»

بنابراین مشاهده می‌شود که علاوه بر روایات زیادی که این ماجرا را بیان نموده‌اند، بسیاری از علمای اهل سنت نیز بر اجماعی بودن آن تاکید نموده‌اند و تهمت کذبی که وهابیت به شیعه زده‌اند در واقع لایق خود آن‌هاست.

پی‌نوشت:

[1]. قاضی عضد الدین الایجی، المواقف: ج 3، ص 601 – 602، بیروت: دار الجیل.
[2]. شریف الجرجانی، شرح المواقف: ج 8، ص 360، مصر: مطبعة السعادة.
[3]. قوشجی، شرح تجرید: ص 368، نسخة مخطوطة.
[4]. التفتازانی، شرح المقاصد: ج 2، ص 288، باکستان: دار المعارف النعمانیة.
[5]. السیوطی، الحاوی للفتاوی: ج 1، ص 104، بیروت: دار الفکر للطباعة والنشر.