کسانی‌که امامت و ولایت امیرمؤمنان در غدیر خم را نپذیرفته‌اند از یک‌سو معتقدند موضوع امامت، خلافت و جانشینی پس از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) امری است که به عهده مردم و شورا واگذار گردیده و آن حضرت امّت خویش را بدون تعیین جانشین، به حال خود رها نموده و از سوی دیگر، می‌گویند: پیامبر وصی و جانشین خود را معرفی کرده است!

در دوران بنی امیه، نه تنها امیرمؤمنان را در منبرها و خطبه‌ها لعن می‌کردند؛ بلکه حتی اگر کسی از این کار امتناع می‌کرد و به آن حضرت ناسزا نمی‌گفت، او را مورد اذیت و آزار قرار می‌دادند؛ مظلومیت امیرمؤمنان تا بدان‌جا رسید که راویان حدیث، هم‌چون ابان بن عیاش به خاطر حفظ جان خود روایات دروغ بر علیه آن حضرت نقل می‌کردند.

بر خلاف تبلیغات گسترده اهل سنت بر وجود وحدت بین مذاهب اربعه، می‌بینیم که مذاهب اهل سنت در خصوص پذیرش مذاهب اربعه متفق نشدند بلکه برعکس عده‌ای نسبت به مذهب خود تعصب ورزیده و مذاهب دیگر را تخطئه و تکفیر کردند و این امری است که به وفور در منابع تاریخی مشاهده می‌شود که تفرقه بین مذاهب به قتل و کشتار و ویرانگری انجامید.

برخی از اهل‌سنت معتقدند كه علی (علیه السّلام) در خطبه 228 نهج‌البلاغه، از شخصی ستايش كرده و منظور از آن شخص همان عمر بن خطاب است! ليكن صبحی صالح، یکی از شارحان سنّی مذهب نهج‌البلاغه، در شرح خود می‌گوید منظور، یکی از یاران امیرمؤمنان (علیه السّلام) است: «این سخنان از سوی علی (علیه السّلام) در ستایش یکی از اصحاب و یاران خود بوده است».

یکی از احادیثی که نزد معتقدان خلافت ابوبکر به حدّ شهرت رسیده؛ حدیثی است که بر اساس آن معتقدند پیامبر امر فرموده مردم پس از وفاتش به ابوبکر و عمر اقتدا کنند. که در پاسخ می‌گوییم: بر فرض این حدیث از سوی پیامبر صادر شده و بناست به ابوبکر و عمر اقتدا کنیم؛ حال با توجه به اختلافات فراوانی که ابوبکر و عمر داشتند به کدام یک اقتدا کنیم؟

از تولیدات کارخانه حدیث‌سازی بنی‌‎امیه روایتی است که به دروغ به پیامبر خدا محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) نسبت داده‌اند که آن حضرت فرمود: «من شهر علم هستم، ابوبکر دروازه آن، عمر دیوارهای آن، عثمان سقف آن، علی دروازه آن و معاویه حلقه دروازه آن شهر.» و همچنین گفته اند که ابوبکر و عمر سَرور پیرمردان اهل بهشت اند!