بزرگان شیعه در حقیقت، امامت را جزء مقوم ایمان می‌دانند، نه جزء مقوم اسلام و این همان مطلبی است که عالمان شیعه بر آن تأکید دارند؛ یعنی برخورد شیعیان با اهل سنت برخورد اسلامی است و تنها شیعیان اهل سنت را دارای خلل در ایمان در روز قیامت می‌دانند، لذا تکفیر شیعیان امر مردودی است و نباید کسی به شیعیان نسبت تکفیر دیگر فرق را بدهد.

یکی از خیانت‌هایی که برخی عالمان متعصب اسلامی در حق مسلمین روا داشتند؛ ترویج اندیشه عدالت جمیع صحابه بود. آنان برای سرپوش گذاشتن بر جنایات برخی از صحابه و مشروعیت بخشیدن به کارهای ناشایست آنان به این کار دست زدند اما در بین علمای اهل‌سنت عده‌ای این نظریه را قبول ندارند. غزالی و ذهبی از جمله این افراد هستند.

ابن تیمیه با استناد به روایتی معتقد است که هیچ سفری به غیر از سفر برای مساجد ثلاثه (مسجد الحرام، مسجد النبی، مسجد الاقصی) جایز نیست. این اعتقادی است که اهل سنت در اقصی نقاط جهان اسلام آن را قبول ندارند. از این جمله اهل سنت دیوبند هستند که نقطه نظر ایشان در مقابل ابن تیمیه است. دیوبندیه برای جواز شد رحال ادله‌ای قوی دارد.

پیامبر اکرم (ص) فرمود: قسم به کسی که جانم به دست اوست، ایمان ندارد به من، مگر این که مرا، از فرزند و پدر و مادرش بیشتر دوست داشته باشد» خلیفه‌ی دوم گفت: یا رسول الله (ص) من تو را به جز خودم، از هر چیزی بیشتر دوست دارم. پیامبر (ص) فرمود: بلکه باید من را از خودت نیز بیشتر دوست داشته باشی تا مومن به حساب آیی!

یکی از اموری که ارجح است، عزاداری، وبه سر و سینه زدن برای امام حسین (علیه السلام) است که به تواتر هم در روایات شیعه و هم سنی آمده است. با وجود چنین روایاتی که در کتب معتبر اهل‌سنت آمده است نشان می‌دهد که عزاداری و به سر و سینه زدن هیچ عیب وایرادی در آن نیست، و این شبهات باطل است؛ روایات ابن عباس و عایشه در این زمینه آمده است.

ابن تیمیه با توجه به خصومت و دشمنی که نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) داشته، مدافع یزید شده و با هر مکر و حیله‌ای، قصد خارج کردن وی از ماجرای شهادت امام حسین (علیه السلام) را داشته است. اما سخن ابن تیمیه با توجه به قرائنی که در دست است، کاملا پوچ و باطل است و یزید همه کاره‌ی در قیام عاشورا بوده است.