عبدالبهاء در راستای اجرای هدف استعمار در سلطه‌پذیری ملّت‌ها به وسیله‌ی زدودن تعصبات وطنی، حکم به مرحمت و تسلیم شدن در برابر گرگ‌صفتان مهاجم صادر کرده است. وی در عین حال، نتیجه‌ی مرحمت در برابر گرگ‌ها را ظلم بر بی‌گناهان قلمداد کرده است. با این حال، آیا مرحمت بر متجاوزین گرگ‌صفت، خیانت به مظلومان بی‌پناه نیست؟!

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، حکم به اطاعت و پیروی از تمامی حکومت‌ها صادر کرده‌اند. نویسندگان بهائیت، در توجیه این حکم استبدادی پیشوایان خود، مدعی‌اند حکومت حاکم بر هر کشور، نتیجه‌ی خواست مردمی است و نباید به آن اعتراض کرد. اما در پاسخ به این توجیه‌سازی بهائیان می‌گوییم: خدای تعالی، تغییر سرنوشت انسان‌ها را به دست خودشان دانسته است.

نویسندگان بهائی با انتساب سخنانی ایران‌دوستانه به پیشوایان خود، در تلاشند تا حسّ ترحم ایرانیان را نسبت به خود برانگیزند. این در حالیست که با بررسی سیره‌ی پیشوایان بهائیت درمی‌یابیم که بر خلاف این ادعا، آنان نه تنها از گرفتاری و مصیبت دیدن هم‌وطنانشان، اظهار خوشحالی نمودند، بلکه در سفرهای خود، ذخایر ایران را پیش‌کش اجانب می‌کردند.

در اواخر قرن نوزدهم میلادی (دوره‌ی آغاز استعمار نو)، دولت‌های متجاوز غربی مجبور بودند تا تجاوز وحشیانه و غارت‌گرانه‌ی خود را به نحوی توجیه کنند. رهبران بهائیت نیز همگام با آن‌ها، از ادبیاتی مشابه در قبال کشورهای مستعمره استفاده کرده‌ و از تهاجم خونین و غارت‌گرانه‌ی کشورهای استعمارگر، به گسترش فرهنگ و تمدن تعبیر کرده‌اند.

از فعالیت خانوادگی حسینعلی نوری در سفارت روس گرفته تا پناه بردن پیامبرخوانده‌ی بهائیت به این سفارت و نجات او توسط پادشاهی روس، تنها حاکیِ گوشه‌ای از پیوند شوم میان دین‌سازان بهائیت با استعمار است. اما به راستی چگونه پادشاهیِ زیاده‌خواهی چون روس‌تزار، بی‌هیچ مزد و منّتی مدافع و ناجی دین‌سازان بابی و بهائی در ایران می‌گردد؟!

عملکرد رهبران بابیت و بهائیت نشان می‌دهد که آنان، جریان هدفمندی را برای نابودی فرهنگ، هویت و تمدن ایران اسلامی به کار بسته‌اند. اما بی‌شک تلاش رهبران بهائیت برای به نابودی کشاندن ایران، زمانی بیشتر خود نشان می‌دهد که آنان در زمانی که کشورمان ایران، آماج حملات زیاده‌خوانه‌ی قرار داشت، آموزه‌ی بی‌وطنی و نسخ جهاد را ترویج می‌کردند.