پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کانال تبلیغی بهائیت در هشداری به پیروان خود، در خصوص نحوه‌ی برخورد بهائیان با شهروندان اسرائیلی آورده است: «بیت العدل اعظم از احباء خواسته است تا از تماس و ارتباط با اسرائیلی‌ها خودداری نمایند. وقتی شما دریافتید که فردی را که از طریق اینترنت (چت) با او صحبت می‌کنید فردی اسرائیلی است، با کمال متانت ارتباط خود را با او ادامه دهید. فقط در نظر داشته باشید که شما نباید او را تبلیغ به دیانت بهائی بکنید… بر اساس سیاستی که از زمان حضرت بهاءالله دقیقاً رعایت می‌شده است، بهائیان مرام خود را در اسرائیل تبلیغ نمی‌کنند. همچنین اگر افراد اسرائیلی در خارج از اسرائیل نیز باشند ولی قصد بازگشت به اسرائیل را داشته باشند هم مورد تبلیغ قرار نمی‌گیرند».[1] اما تشکیلات بهائیت هنگامی که با بُهت پیروان خود از این حکم تبعیض‌آمیز روبه‌رو می‌شود، محدودیت‌های حکومتی را توجیه این دوگانگی تشکیلات بهائیت معرفی می‌سازد.
اما به راستی مگر "تبلیغ" در بهائیت، وظیفه‌ای اجباری و همگانی برای تمام بهائیان نیست؟![2] پس چرا بهائیان از اعمال آن برای شهروندان اسرائیلی می‌بایست اجتناب کنند؟! بعلاوه، مگر نه سران بهائیت، تعالیم خود را داروی نجات‌بخش بشریت می‌دانند، پس چرا شهروندان اسرائیلی را از آن محروم می‌کنند؟! آیا این مستند را نمی‌توان به ضمیمه‌ی جاسوسی عدّه‌ای از مبلّغان بهائی برای رژیم صهیونیستی [3]، دلیلی بر همکاری راهبردی این دو پدیده‌ی شوم دانست؟!
از طرفی چرا تشکیلات بهائیت، با آن‌که تبلیغ عقاید باطلش در ایران ممنوع است، اما همواره قانون حکومتی ایران را زیر پای می‌نهند و حتی خواهان تغییر قانون مملکتی به نفع خود است؟! و از طرفی دیگر، اگر تبلیغ شهروندان اسرائیلی به خاطر پیروی از قوانین این کشور ممنوع است، پس چرا سرکردگان بهائیت اصرار به گسترش تبلیغ خود در کشورهایی نظیر ایران و یمن داشته و پیروان خود را سپر بلای این دوگانگی و راحت‌طلبی خود می‌سازند؟!
به راستی که این هماهنگی، فرمان‌برداری و اطاعت بی‌قید و شرط تشکیلات بهائیت از رژیم صهیونیستی، در واقع خود سند روشنی است که از همکاری پشت‌پرده‌ی دو پدیده‌ی شوم تشکیلات بهائیت و رژیم غاصب صهیونیستی حکایت دارد.

پی‌نوشت:
[1]. کانال تبلیغی تشکیلات بهائیت، به نقل از نهاد رهبری بیت العدل، پیام مورخ: 23 جون 1995 م.
[2]. ر.ک: محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، ص 5.
[3]. ر.ک: جواد منصوری، تاریخ قیام 15 خرداد به روایت اسناد، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول، 1378، سند شماره: 2/92.