پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، تحقق عدل و داد حقیقی و رفع ظلم و جور را از اهداف و وظایف نهاد رهبری بیت العدل برشمرده‌اند؛ همچنان که می‌خوانیم: «باید از شما ظاهر شود آن‌چه که سبب آسایش و راحت بیچارگان روزگار است. کمر همّت را محکم نمایید؛ شاید بندگان از اسیری، فارغ شوند و به آزادی برسند. امروز ناله عدل بلند و حنین انصاف، مرتفع است. حزب العدل باید به مثابه نور، روشن باشید و مانند نار سدره، مشتعل».[1] اما لازم است بدانیم با حدود گذشت نزدیک به دو قرن از تشکیل بهائیت و بیش از نیم قرن از تأسیس نهاد بیت‌العدل، روزانه آمار ظلم و ستم‌های آشکار و نقض صریح حقوق اولیه‌ی بشری در سرتاسر دنیا رو به افزایش است. این در حالیست که نهاد بیت العدل، حتی در خصوص جنایات جنگی وحشتناکی که در بیخ گوشش (فلسطین و لبنان) رُخ می‌دهد، حتی حاضر به اقدامی صوری و ظاهری و یا یک توصیه‌ی زبانی برای پایان جنگ‌طلبی اربابانش نیست.
بنابراین، کسانی که از ترس فشار اربابان جنگ‌طلب خود، حتی توان تذکر لسانی برای پایان جنگ‌طلبی آنان را ندارند، چگونه وعده‌ی تحقق صلحی جهانی و منصافانه از آنان می‌رود؟! از طرفی، آیا بیت العدل تا کنون توانست به صورت عملی و بی‌طرفانه، به این وظیفه‌ی خود جامه‌ی عمل بپوشاند؟!

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، مبادی روحانی، لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، ص 80.