توسل به پیامبر اکرم و اهل‌بیت مطهرش (صلی‌الله علیه‌ و آله) از سنت‌هایی بوده است که از ابتدا اسلام تاکنون بین مسلمین مرسوم بوده، آن‌چنان‌که علماء بزرگ اسلام (از هردو فرقه شیعه و سنی) در کتب خویش به ذکر آن پرداخته‌اند. که در ادامه به گوشه‌ای از رفتار صحابه و بزرگان اهل سنت در این زمینه اشاره می‌کنیم كه دال بر مشروعيت توسل می‌كند.

مسلمانان به جهت متبرک بودن حریم قبور انبیاء و اولیاء الهی به مشاهد آنان رفته و مشغول نماز و دعا می‌شوند تا خدا به واسطه اولیائش آنها را از وسوسه‌های شیاطین دور کند. اما وهابیون با ادعای اجماع غیر مستند مخالف این عمل می باشند. ابن تیمیه در عبارتی قول به افضلیت نماز کنار قبور انبیاء را مساوی شرک می داند. حال آنکه امری مشروع است.

آیا امیرمؤمنان (علیه السّلام) جهاد با مشرکان را واجب نمی‌داند؟! یا خلافت خلفا را مشروع نمی‌داند که خود را از جنگ‌ها کنار کشیده و خانه‌نشینی را اختیار نموده است؟ آیا امیرمؤمنان نشر اسلام در سایه شمشیر به نام فتوحات را جایز ندانسته و نمی‌خواهد آیندگان به آیین اسلام، به چشم دینی خشونت‌محور نگاه کنند و عملکرد خلاف دین را به حساب اسلام بگذارند؟

از آیات قرآن و سنت پیامبر روشن می‌شود که اصحاب و افرادی که به مصاحبت پیامبر نایل شده‌اند، همه در یک سطح و یک نواخت نبودند، بلکه گروهی از آنان، انسان‌هایی پیراسته و در اوج شایستگی بودند که خدمات ارزنده آن‌ها سبب بارور شدن نهال نوپای اسلام گردید و دسته دیگر از‌‌‌ همان آغاز، افرادی دو چهره و منافق، بیمار دل و و یا گناهکار بودند.

بدون شک اهل‌بیت (علیهم السلام) در نزد تمام اهل‌سنت مورد احترام خاص هستند. وهابیت با هدف قرار گرفتن این اعتقاد مسلمانان، جایگزینی همچون صحابه را برای اهل‌بیت (علیهم السلام) در نظر گرفته است. وهابيون کارهای برخی از صحابه را که مخالف با قرآن است، توجیه می‌کنند و به علمای اهل‌سنت، که عملکرد صحابه را مورد نقد قرار‌ داده‌اند، نسبت کفر می‌دهند.

با نگاه به آیات قرآن و جریانی که ابن هشام نقل کرده است انگیزه مشرکان از پرستش بتها تقرب به خدا نبوده است. لذا استدلال وهابیت به قرآن برای اثبات چنین انگیزه‌ای برای مشرکان، صحیح نیست چون قرآن مشرکان را در ادعای خود دروغ‌گو معرفی کرده است. آیات دیگر قرآن نیز برداشت اشتباه وهابیت از یک قسمت آیه را تأکید می‌کنند.