یکی از دلایل وهابیون برای منع تبرک به آثار صالحین، اینست که تنها اشیائی را که با بدن پیامبر(ص) تماس داشته، متبرک می‌دانند. آنان به سنت صحابه تمسک می ‌کنند که به آثار غیر مرتبط با بدن پیامبر، تبرک نکرده‌اند. این در حالی است که ادعای آنان بر خلاف سیره‌ی صحابه است. اضافه بر این‌که، ترک یک عمل توسط صحابه، دلیل بر حرمت آن عمل نیست.

اسلام دین رحمت و عطوفت و مهربانی و پیامبرش (صلی الله علیه و آله) نیز پیامبر رحمت و امتش یک امت میانه و معتدل معرفی شده و از مسلمانان خواسته شده که از افراط و تفریط و هر گونه خشونت، تعصب، افراط و تجاوز به مال و زندگی مردم پرهیز کنند، در حالی‌که وهابیت و سلفی‌های افراطی دیگر در پی معرفی اسلام به عنوان یک دین خشن و بی‌منطق هستند.

ابن‌تیمیه حرّانی، به خاطر زدودن ننگ و عار از دامان یزید، دفاع از او را به جایی رسانده که حتی بدیهی‌ترین وقایع تاریخی را انکار کرده و برای سبک کردن پرونده سنگین اعمال وی این چنین می‌گوید: «در قیام امام حسین، نه مصلحت دین و نه مصلحت دنیا وجود داشت؛ بلکه قیام او باعث گردید ظالمان سرکش، قدرت پیدا کرده و او را مظلومانه بکشند.»

برادران اهل سنت زمانی که از ابن تیمیه نام می‌برند او را «شیخ الاسلام» می‌خوانند و برای او یک قداستی قائل هستند، درحالى كه وهابیان نه تنها چهار فرقه اهل سنت را قبول ندارند، بلکه آن‌ها را دشمن خود می‌دانند و در اعتقاد خود، آن‌ها را نیز کافر و واجب القتل می‌دانند، و فقط به جهت مصالح خود این عقیده مسموم را اظهار نمی‌کنند.

ابن‌تیمیه حرّانی کسی است که هر جا حدیثی در فضایل اهل‌بیت (علیهم السّلام) می‌دید، با تمام توان در مقام انکار و یا تضعیف آن بر می‌آمد؛ که این خود دلیلی بر خبث طینت او است. بنابراین طبیعی است کسی که به برترین شخصیت جهان اسلام بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) اهانت می‌کند، این اهانت خود را واضح و آشکار کند.

وقتی اصحاب کهف پس از بیداری، دوباره وفات نمودند گروهی می‌گفتند بنائی بر آن بسازید، پروردگارشان از وضع آن‌ها آگاهتر است. ولی آن‌ها که از رازشان آگاهی یافتند و آن را دلیلی بر رستاخیز دیدند؛ گفتند: ما مسجدی در کنار قبور آنها می‌سازیم؛ تا خاطرهٔ آن‌ها فراموش نشود. ساخت بنای قبور، سیره عملی مسلمین در طول تاریخ بوده و مورد اعتراض هیچ‌یک از صحابه و تابعین تا این زمان واقع نشده است.