برخی از صوفیه به بهانه داشتن قلب پاک و دوستی خداوند خود را بی‌نیاز از عبادت خداوند متعال می‌دانند. انحرافی که جامعه امروزی نیز کشیده شده است. ادعایی که امام صادق (ع) آن را شگفت‌آور خوانده است. شهیدمطهری معتقد است که صوفیه فقط ادعای دوستی خداوند را دارند درحالی‌که از هر گناه‌کاری گناه‌کارترند.

بیشتر صوفیه وقتی با نام فقها روبه رو می‌شوند، ایشان را علمای ظاهر می‌نامند و خود را علمای باطن و طریقت فرض می کنند. این درحالی است که اولین کسی که از لفظ "علمای ظاهر" کرد "سر جان ملکم" جاسوس انگلیسی بود و بدین طریق قصد داشت جایگاه علما را نزد مردم تخریب کند. صوفیه نیز به خاطر نقدهایی که از سوی فقهای شیعه به جریان تصوف وارد شده بود، از او تبعیت کرده و فقها را علمای ظاهر خواندند.

در ادامه مخالفت اهل‌بیت (ع) با صوفیه، علمای اعصار مختلف در مخالفت با این جریان انحرافی از هیچ تلاشی فروگذار نکرده‌اند. در میان علمای مخالف صوفیه، می‌توان به علمای عهد قاجار اشاره کرد که به جهت عقاید انحرافی صوفیه با ایشان مخالفت می‌کردند.

یکی از مهم‌ترین گروه مخالفان صوفیه، علمای راستین بوده‌اند که مردم را از خطر تصوف باخبر می‌کردند. از میان علمایی که درباره انحرافات صوفیه موضع‌گیری محکمی داشته‌اند میرزای قمی (ره) بوده است. ایشان سران صوفیه را منحرف می‌داند و خطر آنها را به مردم گوشزد می‌کنند.

بنا به گزارش کتاب بیان الادیان، برخی از فرقه‌های صوفیه معتقد به حلول و اتحاد هستند. به همین دلیل است که بزرگان سلف شیعه همچون شيخ مفيد، ابن قولويه و ابن بابويه، فرقه‌هایی که گرایش به این نوع از عقاید را دارند، منحرف دانسته و ایشان را از غلات برشمرده‌اند.

یکی از نشانه‌های دور بودن صوفیه از معارف قرآن و اهل‌بیت (علیهم السلام) در توصیه‌های است که به مریدان خود دارند که با توصیه عرفاء واقعی بسیار متفاوت است. چنانچه غزالی گدایی در بازار را وسیله درمان شخص متکبر می‌داند. حال آنکه عارفانی همچون امام خمینی (رحمه الله علیه) شخص متکبر را متوجه خلقت او از آب گندیده می‌کنند.