پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- در ادامه راه مخالفت اهل‌بیت(علیهم السلام) با صوفیه، علمای اعصار مختلف با انحرافات صوفیه به طرق مختلف مخالفت کردند. از جمله مخالفت‌های علمای شیعه با تصوف می‌توان به اعتراض علمای عهد قاجار اشاره داشت.

اکثر فقهای عهد قاجار، همانند اواخر عهد صفوی نسبت به صوفیان با نظر انتقاد می‌نگریستند. زیرا ظاهراً دعوی مشایخ صوفیه را در باب مقام قطب، همچون قول به مهدویت نوعیه تلقی می‌کردند، بنابراین نفی و رد آن را لازمه اعتقاد تشیع می‌شمردند. به علاوه قول به وحدت وجود را از مقوله عقاید حلولیه و اتحادیه تلقی می‌کردند و با توجه به اینکه اکثر قدمای مشایخ صوفیه هم به تسنن منسوب بودند یا در سنت افراط و مبالغه داشتند، اکثر فقهای متشرعه در اظهار مخالفت با آنها –با وجود اختلاف در مسلک اخباری یا اصولی- هم‌داستان بودند.[دنباله جستجو در تصوف ایران، صص 315 و 316] بنابراین مخالفت با تصوف مخصوص علما یا فقهای یک یا چند عصر نبوده و همواره در طول تاریخ اسلام، مخالفت با این جریان انحرافی وجود داشته است.

پی‌نوشت:
زرین‌کوب عبدالحسین، دنباله جستجو در تصوف ایران، امیرکبیر، تهران، چاپ نهم، 1393، صص 315 و 316