بیت العدل در گوشه‌هایی از پیام نوروزی، ضمن توصیه‌ی بهائیان به تلاش برای آبادانی ایران، خود را دعاگوی مردم "شریف" ایران دانست. اما با گذری کوتاه در سخنان پیشوایان بهائی درمی‌یابیم که همواره ایران و ایرانی، آماج نوک پیکان توهین‌ها، جسارت‌ها و تحقیرهای پیشوایان بهائیت بوده‌اند و این سخنان، تنها جنبه‌ی تبلیغاتی و عوام‌فریبی دارد.

علمای فرقه‌ی شیخیه، ائمه‌ی اطهار (علیهم السلام) را علت فاعلی جهان آفرینش می‌دانند و معتقدند که ایشان، دیگر مخلوقات را می‌آفرینند و روزی می‌دهند. اگر مراد ایشان آن است که این امور به ائمه تفویض شده و خداوند نقشی ندارد، با آیات و روایات تنافی دارد و اگر مرادشان این است که با اراده‌ی خداوند این امور را انجام می‌دهند، اشکالی ندارد.

نویسندگان بهائی با استناد به آیه‌ی از قرآن کریم مدعی شدند که صِرف آوردن کتاب آسمانی، نشان بر حقانیت آورنده‌ی آن است. این در حالیست که از یک‌سو آیات قبل از آیه‌ی مورد استناد بهائیت، سخن از اُمّی بودن پیامبر، به عنوان دلیلی بر معجزه بودن قرآن به میان آمده و از سویی دیگر، صِرف ادعای آسمانی بودن کتاب، نمی‌تواند دلیل مشروعیت کسی شود.

فرقه‌ی بهائیت با داشتن تعالیمی نظیر ممنوعیت جهاد و دفاع از وطن، ممنوعیت دخالت در سیاست و ترویج بی‌وطنی، از ابتدا تا کنون به عنوان سلاح جنگ نرم، برای درهم شکستن مقاومت ملّت‌های مورد تجاوز به کار گرفته شده است. همچنان که کشورهای آمریکا و فرانسه در گذشته و اسرائیل در زمان کنونی از بهائیت، استفاده‌ی ابزاری می‌کنند.

نویسندگان بهائی با ذکر گوشه‌ای از گفتار بودا، در تلاشند تا پیامبرخوانده‌ی خود را موعود "بودا" جلوه دهند. این در حالیست که اولاً: وقتی در آسمانی بودن اساس بودائی تردید است، دیگر دنبال کردن بشارت او چه سودی دارد؟! ثانیاً: بر فرض هم که پیامبری بودا و ادعای نویسنده‌ی بهائی را بپذیریم، احتمال تطبیق گفتار بودا بر افراد بسیاری وجود دارد.

بعد از وفات رشتی، عده‌ای از شیخیه جانشینی ملامحمدباقر اسکویی را پذیرفتند و به وی گرویدند. او رقیب حاج محمد کریمخان بود. پس از وی فرزندش میرزا موسی احقاقی به مرجعیت شیخیه‌ی احقاقیه رسید و به سبب نام وی، پیروان آن را احقاقی می‌نامند. عدم اعتقاد به رکن رابع و جواز اجتهاد و تقلید از جمله اختلاف‌های این گروه با شیخیه‌ی کریمخانیه است.