پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسندگان بهائی در تلاشند تا پیامبرخوانده‌ی خود را موعود "بودا" جلوه دهند. در این راستا یکی از نویسندگان بهائی قسمتی از کتاب آئین بودا را به این مضمون آورده است: «آناندا اشک‌های خود را پاک کرد و گفت: پس از تو، چه کسی ما را تعلیم می‌دهد؟ و وجود مبارک جواب می‌دهد: من اولین بودایی نیستم که روی زمین آمده‌ام و آخرین بودا هم نخواهم بود. یک وجود مقدس، او دیانت خود را به شما تعلیم خواهد داد... او معروف خواهد بود چون مینا، یعنی کسی که نامش خوبی است».[1]
از این‌رو این نویسنده‌ی بهائی، پس از نقل عبارت فوق مدعی می‌شود: «این خبر در دو علامت با بهاءالله انطباق می‌کند. یک آن که بهاء در عربی به معنی پرتو، درخشندگی و جلال آمده است؛ علامت دیگر را می‌توان اضافه کرد، هرگاه در نظر بگیریم اسم مولودی بهاء، "حسینعلی" که قسمت اصلی "حسین" است... و کلمه حسین تصغیر حسن است و به معنی خوبی می‌باشد».[2]
اما در پاسخ به این ادعای نویسندگان بهائی می‌بایست گفت:
اولاً: درباره‌ی آئین بودا اختلافاتی وجود دارد و اساساً عده‌ای آن را دینی الهی نمی‌شمرند و بودا را تنها یک متفکر می‌دانند.[3] بنابراین وقتی در آسمانی بودن اساس بودائی تردید است، دیگر دنبال کردن بشارت او چه سودی دارد؟!
ثانیاً: بر فرض هم که پیامبری بودا و ادعای نویسنده‌ی بهائی را بپذیریم، احتمال تطبیق گفتار بودا بر تمام افرادی که نام حسن و حسین را داشته‌اند نیز وجود دارد. لذا با توجه به این که پیامبرخوانده‌ی بهائیت به این گفتار بودا استنادی نکرده، تعیین او به عنوان مقصود بودا، امری دور از ذهن و بی‌دلیل است. البته احتمال کنایه‌ای بودن گفتار بودا نیز وجود دارد که در این صورت، دایره‌ی شمول آن نیز گسترده‌تر می‌شود.
ثالثاً: آیا نویسندگان بهائی که با واسطه‌های فراوان و توجیهات دور از ذهن، کلمات بودا را با پیامبرخوانده‌ی خود تطبیق می‌دهند، اگر کسی از راه بازی با کلمات، ارتباطی بین گفته‌های بودا با عقاید خود ایجاد کرد و یا نفی اساس بهائیت را نتیجه گرفت؛ از او خواهند پذیرفت؟!

پی‌نوشت:
[1]. بردلی هوکینز، آئین بودا، ص 245.
[2]. مجله‌ی آهنگ بدیع، ارگان رسمی بهائیان ایران، شماره‌ی: 19، صص 272-266.
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: آيا بودا پيامبر بوده يا حكيم عارفي مثل حضرت لقمان؟