عبدالبهاء ضمن حکایتی مدعی می‌شود که بهترین زاد و توشه برای آخرت، فقر و عجز و ضعف است. این در حالیست که اگر حقیقتاً فقر سبب رستگاری است، پس کاخ نشینی مدعی پیامبری بهائیت و شخص عبدالبهاء در شهر عکّا، چه توجیهی دارد؟! و به راستی اگر راه رستگاری از فقر می‌گذرد، پس ادعای ابداع تعلیم تعدیل معیشت در بهائیت چه معنا دارد؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت به پیروانش دستور می‌دهد که از هرکسی بوی مخالفت استشمام کردند، دوری گزینند. این در حالیست که سران بهائی، اولین آموزه‌ی خود را جستجوی حقیقت معرفی کرده‌اند. با این حال، چگونه تحری حقیقت با چشم‌پوشی از سخنان مخالفین محقق می‌شود؟! آیا تحری حقیقت، به معنای مطالعه و قبول یک‌سویه‌ی سخنان پیشوایان بهائی است؟!

فاضل مازندرانی، در راستای توجیه اشکالات ادبی آثار علی‌محمد شیرازی، مدعی می‌شود که طبق برخی روایات، قائم موعود (علیه السلام) پس از ظهور، با اَعراب شدّت عمل نشان داده و این شدّت عمل، یعنی اِعراض از قواعد عربی. اما این ادعا در حالیست که ظاهر این روایت (بر فرض صحت سند آن)، دلالت بر سخت‌گیری آن حضرت نسبت به خود عرب‌های عصیان‌گر دارد.

یکی از احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از اسلام اقتباس کرده‌اند، مسئله‌ی وجوب حج است. اما جالب است بدانیم در این حکم وجوبی بر بهائیان (جدای از آشکارسازی حسّ خودپرستی پیشوایان بهائی)، نکته‌ی جالبی با عنوان «شرط قبولی حج» در بهائیت، به چشم می‌خورد. چرا که حسینعلی نوری شرط قبولی حج را شنیدن صدای خدا می‌داند!

کریمخان، مؤسس فرقه‌ی شیخیه‌ی کریمخانیه در شهر کرمان بود که توانست با ثروت هنگفت و موقعیت اجتماعی ویژه‌ای که داشت، جانشینی رشتی را به خود اختصاص دهد. بعد از وی، دو فرزند و سه نوه‌ی او جانشینی و مقام رکنیت را تصاحب کردند. می‌توان گفت خاندان کریمخان که فرزندان فتحعلی‌شاه قاجار محسوب می‌شدند، جانشینی را در بین خود موروثی کرده بودند.

علی‌محمد شیرازی در حالی نوشته‌جات خود را ناسخ و برتر از قرآن می‌دانست، که آثارش سرشار از مطالب خلاف واقع است. همچنان که وی غرق شدن فرعون، عاد و ثمود را در یک خلیج و نجات حضرت نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) را از یک نهر معرفی نموده است. حال آن‌که هلاکت سه قوم فرعون، عاد و ثمود و نجات سه پیامبر نامبرده، به اشکال مختلف بوده است.