پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فاضل مازندرانی از مبلّغان سرشناس و متعصب بهائیت، در راستای ماست‌مالی اشکالات فراوان ادبی در آثار علی‌محمد شیرازی، توجیه عجیبی از خود ارائه می‌دهد. وی مدعی می‌شود که طبق برخی روایات اسلامی، قائم موعود (علیه السلام) پس از ظهور خود، با اَعراب شدّت عمل نشان داده و این شدّت عمل، یعنی اِعراض از قواعد عربی؛ همچنان که این نویسنده‌ی بهائی گفته است: «عَلی العَربِ شدید یعنی لِأهلِ العَربیة و القواعد المَعروفَه ایماءٌ بأنَّ ذلکَ الکتاب عَلی خلاف ما عِندَهُم مِن التَألیف [1]؛ (روایتِ) علی العرب شدید، اشاره است به اینکه کتاب او با اهل عرب و قواعد معروف میان آن‌ها مخالفت می‌کند».
اما بدون شک استناد این مبلّغ بهائی به حدیث «عَلی العَرب شَدید»، و تفسیر آن به مبارزه با ادبیات عرب، کاملاً باطل است. چرا که ظاهر این روایت (بر فرض صحت سند آن)، دلالت بر سخت‌گیری آن حضرت نسبت به خود عرب‌های عصیان‌گر دارد. خصوصاً این‌که امام صادق (علیه السلام) در ادامه‌ی روایت فرمودند: «ویلٌ لِغطاةِ العَرب مِن شرّ قَد اقترب [2]؛ وای به حال طغیان‌گران عرب، از شر آن‌چه به زودی، بر آنان وارد می‌شود».
اما به راستی این‌که چگونه و با چه دلیلی این مبلّغ بهائی، از سخت‌گیری نسبت به اَعراب، رویگردانی از قواعد عربی را برداشت کرده؛ از ابتکارات ریسمان به آسمان دوختنِ خاص بهائیت است. این‌ها همه در حالیست که بر اساس نصوص پیشوایان بهائی، اساساً تأویل نصوص دینی پذیرفته نیست؛ تا چه رسد به این تحریف‌های بی‌دلیل![3]

پی‌نوشت:
[1]. فاضل مازندرانی، ظهورالحق، تهران: مطبعه‌ی ازردگان، بی‌تا، ج 3، ص 532.
[2]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، بی‌جا: مؤسسة الوفاء، 1403 ق، چاپ دوم، ج 52، ص 135.
​[3]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 102.