پیامبرخوانده‌ی بهائی بر خلاف تفسیری که از قیامت ارائه داده و آن را به ظهور پیامبران تعبیر کرده، به مخالفین خود وعده‌ی آتش جهنم داده است. لذا در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی تأویل گفتار خود را نهی کرده، چه توجیهی برای این تناقض وجود دارد؟! از طرفی چگونه ادعای زدودن تعصبات دینی با لایق آتش دانستن مخالفین خود قابل جمع است؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در راستای انکار معاد موعود اسلامی، مقصود از بهشت مذکور در نصوص اسلامی را، تنها تحصیل رضای پروردگار، معرفی نموده است. این در حالیست که با در نظر داشتن منع پیامبرخوانده‌ی بهائیت از تأویل نصوص الهی؛ آیات بسیاری به مسئله‌ی بهشت موعود پرداخته و ویژگی‌های آن را با تفصیل بسیار ذکر کرده است.

مبلّغان تشکیلات بهائیت در کانال خود مدعی شدند، با توجه به روشنی آیات قرآن، تفسیرهای علما از آن بیهوده و باطل است. این در حالیست که وجود مطلق و مقید، ناسخ و منسوخ و آیات محکم و متشابه، نیاز به معلّم و مفسر برای فهم آیات الهی را ضروری می‌سازد و از طرفی بهائیان به این گفته‌ی خود پایبند نبوده و آیات قرآن را به نفع خود تأویل می‌کنند.

رهبران بهائی، نفخ صور در منابع اسلامی را به ظهور پیامبرخوانده‌ی بابیت و بهائیت تفسیر نموده‌اند. اما از نظر قرآن کریم، با نفخه‌ی صور اول تمام کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند می‌میرند و در مرحله‌ی دوم، همگی از قبرها برخواسته و به انتظار سرنوشت خود خواهند ماند. این در حالیست که پیشوایان بهائی، هرگونه تأویل نصوص الهی را ممنوع اعلام کرده‌اند.

پیشوایان بهائیت، آیات بی‌شمار معاد موعود اسلام را به معنایی خلاف ظاهر و واقع تأویل کرده‌اند. این در حالیست که اگر قرار باشد هر سخنی بر معنای خلاف ظاهر حمل شود، دیگر برقراری ارتباط کلامیِ مطمئن، محال شده و هر سخنی را می‌توان به معنای خلاف ظاهر آن تأویل کرد. لذاست که پیشوایان بهائی حکم به ممنوعیت تأویل نوشته‌جاتشان داده‌اند.

بهائیان مدعی‌اند آیه‌ی 129 سوره‌ی نساء که عدالت میان همسران را غیرممکن دانسته در واقع به عنوان شرط محال آیه‌ی 3 این سوره است که حکم به جواز چندهمسری داده است. این در حالیست که عدالت مذکور در آیه‌ی 3 این سوره که شرط جواز چند همسری است، عدالت در برخورد است؛ حال آن‌که عدالت در آیه‌ی 129 به معنای مودت قلبی است، که شرط این جواز نیست.