پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی در کانال تبلیغی خود، به نقل از عبدالبهاء (دومین پیشوای بهائیت)، مطلبی با این محتوا منتشر کرد: «حکايت کنند که شخصى در عالم رؤيا شخص بزرگوارى را ديد و سؤال نمود که چگونه در درگاه الهى کار تو گذشت؟ جواب داد که چون به آن درگاه رسيديم، سؤال نمودند که چه ارمغان آوردى؟ عرض کردم علم؛ گفتند: انّ خَزائِنُ رَبّکَ مملوة مِن هذا (خزائن پروردگارت از آن پُر است). گفتم: اعمال خيريه و عبادات؛ گفتند: انّ خَزائن رَبّکَ مَملوة مِن هذه. پس عرض کردم: عجز و فقر، گفتند اين هدیه مقبوله است، زيرا در اين درگاه پيدا نمى‌شود. مقصد اينست که هر نفسى که در کمال فقر و عجز و ضعف است مقبول است».[1]
اما این حکایت‌گویی جناب عبدالبهاء در حالیست که:
اولاً: از آن‌جا که به تصریح پیشوایان بهائی، تأویل نصوص آنان و تفسیر به غیر ظاهر ممنوع است [2]، عبارت "مقبولیت عجز و فقر در درگاه الهی" را تنها می‌توان در فقر مادی دانست.
ثانیاً: اگر حقیقتاً فقر سبب رستگاری است، پس کاخ نشینی مدعی پیامبری بهائیت و شخص عبدالبهاء در شهر عکّا، چه توجیهی دارد؟! آیا عبدالبهاء، رستگاری را برای مردم و کاخ‌نشینی قصر بهجی را برای خود می‌خواسته؟!
ثالثاً: اگر به راستی که راه رستگاری از فقر می‌گذرد، پس ادعای ابداع تعلیم تعدیل معیشت پیشوایان بهائی چه می‌شود؟! مگر در تعالیم بهائی نیامده است: «تعلیم ششم حضرت بهاءالله تعدیل معیشت حیات است... امر تعدیل معیشت بسیار مهم است و تا این مسئله تحقق نیابد، سعادت بر این عالم بشر ممکن نیست».[3]
رابعاً: آری؛ نیازمند دانستن ذاتی خود در پیشگاه الهی، موجبات رشد معنوی انسان را فراهم می‌سازد و از طغیانش جلوگیری می‌کند؛ همچنان که قرآن کریم فرموده است: «کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغي (‏6) أَنْ رَآهُ اسْتَغْني‏ [علق/7-6]؛ حقّاً که انسان سرکشی می‌کند؛ همین که خود را بی‌نیاز پندارد». اما این بدان معنا نیست که فقر مادی، موجب رستگاری بشر گردد؛ همچنان که امام علی (علیه السلام) فرموده‌اند: «القَبرُ خَیرٌ مِنَ الفَقر [4]؛ همانا قبر (مُردن) از فقر بهتر است».
اما گذشته از این تناقض‌گویی‌های گفتاری و رفتاری پیشوایان بهائی، لازم است بدانیم بهترین و کامل‌ترین توشه در درگاه الهی (که تمام صفات پسندیده در آن جمع شده)، به فرموده‌ی کتاب آسمانی قرآن، تقوا است: «... وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَىٰ ۚ وَاتَّقُونِ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ [بقره/197]؛ و براى خود توشه برگيريد كه در حقيقت، بهترين توشه، پرهيزگارى است، و اى خردمندان! از من پروا كنيد».

پی‌نوشت:
[1]. مؤسسه‌ی مطبوعات بهائی در ویلمت آمریکا، منتخباتى از مکاتيب حضرت عبدالبهاء، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار بهائی به لسان فارسی و عربی، 1992 م، ج 3، صص 182-183.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنیجنة حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 340 ـ 341.
[3]. عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 148.
[4]. محمد محمدی ری شهری، توسعه اقتصادی بر پايه قرآن و حديث، به نقل از کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 1، ص 104.