پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوای فرقه‌ی بابیت "علی‌محمد شیرازی" که ادعای نسخ اسلام را داشت، تنها معجزه‌ی بی‌همتای خویش را نوشته‌جات خود می‌دانست.[1] اما جالب است بدانیم که تنها معجزه‌ی باب تا جایی مورد اشکال و دارای اغلاط فراوان بود، که حتی صدای طرفدارانش را نیز درآورد.[2] از این‌رو شخص باب و طرفدارانش که با اشکالات موافقین و تمسخر مخالفین روبه‌رو شدند، با ارائه‌ی توجیهاتی سبک، در مقام پاسخ‌گویی و حفظ آبرو برآمده‌اند.
همچنان که علی‌محمد شیرازی در توجیه غلط نویسی‌های خود، مدعی می‌شود که قواعد ادبی باید از نوشته‌جات او أخذ شود: «و اگر نکته‌گیری در اعراب و قرائت یا قواعد عربیه شود، مردود است؛ زیرا که این قواعد از آیات برداشته می‌شود، نه آیات بر آن‌ها جاری می‌شود و شبهه نیست که صاحب این آیات، نفی این قواعد و علم به آن‌ها را از خود نموده».[3]
اما بی‌شک این دلیل‌تراشی باب مورد پذیرش نیست. چرا که اصولاً زبان وسیله‌ای برای فهمیدن و فهماندن است و لذا می‌بایست طبق قواعد مقبول و جاری باشد تا غرض به کارگیری زبان حاصل شود. به همین جهت خدای تعالی می‌فرماید: «وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ... [ابراهیم/4]؛ ما هیچ پیامبری را جز به زبان قومش نفرستادیم؛ تا (حقایق را) برای آن‌ها آشکار سازد». به همین منظور است که کتاب آسمانی قرآن به زبان عربی مبین نازل شده است: «وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ [نحل/103]؛ ما می‌دانیم که آن‌ها می‌گویند: این آیات را انسانی به او تعلیم می‌دهد! در حالی که زبان کسی که این‌ها را به او نسبت می‌دهند عجمی است؛ ولی این (قرآن)، زبان عربی آشکار است».
این در حالیست که علی‌محمد شیرازی، پیامبری ایرانی‌زبان، در میان مردم ایران‌زمین، کتابی عربی، آن‌هم مخالف تمامی قواعد نگاشته و می‌خواهد قواعد ادبی، با غلط‌های او همسو شوند!

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نسخه‌ی خطی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 25.
[2]. ر.ک: ابوالقاسم افنان، عهد أعلی، ص 151.
[3]. فاضل مازندرانی، ظهورالحق، تهران: مطبعه‌ی ازردگان، بی‌تا، ج 3، ص 532.