احادیث مهدویت از مسلّمات شیعه و سنّی بوده و هر دو مذهب، روایات آن را صحیح، متواتر و غیر قابل انکار دانسته‌اند تا جایی که حتّی وهّابیون نیز منکر آن را خارج از دین دانسته‌اند. با این وجود برخی همچون قرضاوی، قفاری با این دستاویز که بخاری و مسلم در دو کتاب خود آن را روایت نکرده‌اند، تلاش در انکار این روایات نموده‌اند.

از جمله بدعت‌هایی که توسط عمر بن خطاب در دین گذارده شد، تحریم متعه بود این در حالی است که روایات متعدد کتب اهل‌سنت و عمل صحابه در عصر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دوران خلافت ابوبکر و بخشی از دوران عمر بن خطّاب و حتی پس از آن، نظر شیعه در حلّیت متعه را تایید می‌کند، امّا عمر بن خطّاب آن را تحریم کرد.

بهتان‌های عظیمی به ساحت مقدس پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وارد شده که برگرفته از روایات اسرائیلیات تازه مسلمانان یهودی همچون ابوهریره و کعب الاحبار است. به نحوی که هیچ شخص عاقلی نمی‌نواند بپذیرد، صاحب رسالت، اسوه خلقت، حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن‌گونه باشد که حتّی از یک انسان معمولی توقّع نمی‌رود!

اهل سنت با بیان بعضی مطالب دنبال توجیه کردن برخی از جنایاتی هستند که در صدر اسلام رخ داده است. مطالبی همچون مودت و الفت بین اهل بیت رسول خدا و خلفا. در حالی که همه به شهادت تاریخ می دانیم هیچ مودتی بین این دو گروه نبوده است وحتی بالاتر اینکه کینه بسیار زیادی نسبت به اهل بیت در دل برخی از اصحاب وجود داشت.

از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مورد نشانه فرقه گمراهی در آخرالزمان پرسیدند: این فرقه چه نشانه‌ای دارد؟ حضرت فرمود: از نشانه‌های این گروه سرهای تراشیده است.

بحث توحید از مباحث اصلی پس از ظهور اسلام بوده است و میان مشرکان و پیامبر اکرم روی داد. پیامبری که در اوج تنهایی در سرزمین عربستان، مردم را به طرف یکتا پرستی دعوت کرد. البته این در حالی بود که در مفهوم و محتوا مشرکین و پیامبر اختلاف نداشتند، و این اختلاف در دهه‌های بعدی بین مذاهب گوناگون روی داد. اهل سنت بحث توحید را به دو قسم ربوبی و الوهی تقسیم کردند و قائلین به غیر این دو را کافر و مشرک برشمردند، در حالی که شیعه آن را به اقسام وسیعتری تقسیم نمود