عبدالبهاء بخاطر کینه‌ی خود از علمای اسلامی، که مانع گسترش عقاید انحرافی بهائیت به شمار می‌آمدند، به پیروان خود بشارت برچیده شدن دستگاه اجتهاد را داده است. این در حالیست که پس گذشت یک قرن از این ادعا، نه تنها علمای اسلامی منزوی نگشتند، بلکه همواره با فتواهای به موقع و هوشمندانه‌ی خود، حافظ عقاید حقه و کیان مملکت اسلامی بوده و هستند.

علی‌محمد شیرازی یکی از مدعیان دروغینی است که مدعی مقام مهدویت شده و خود را امام دوازدهم شیعیان دانسته است. اما جالب است بدانیم در عین حال، علی‌محمد باب به وجود حضرت حجّت بن الحسن العسکری (علیه السلام) اعتراف کرده و ضمن کافر دانستن منکر نواب اربعه‌ی ایشان در عصر غیبت صغری، اعمال آنان را حبط شده دانسته است.

پیشوایان بهائی، در کنار منع پیروان خود از دخالت در سیاست، بالاترین نهاد فرقه‌ی خود را مسئول رسیدگی به امور سیاسی کردند. اما به راستی چگونه پیشوایان بهائی، تنها وظیفه‌ی علمای اسلام را مراقبت از امور دینی برشمرده و دخالت ایشان را در سیاست مذموم دانستند، اما در عین حال، تشکیلات به اصطلاح دینی خود را مأمور دخالت در امور سیاسی نمودند؟!

حسینعلی نوری، از یک‌سو به خاتمیت پیامبر اسلام اعتراف و از سویی دیگر، ادعای پیامبری داشته است! اما حل این تناقض، از سه حال خارج نیست: 1. او ادعای پیامبری خود را فراموش کرده 2. اعتراف او، مصداق وعده‌ی الهی به آشکارسازی مَکر کفار، به وسیله‌ی خودشان است 3. به این نکته پی برده که اغنام او، ظرفیت پذیرش خدایی‌اش را نیز دارند.

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت (از جمله عباس افندی)، بارها علمای اسلام را مورد هتاکی‌ها و جسارت خود قرار داده‌اند. اما به راستی چگونه می‌توان ادعای دشمن دوستی و اخلاق‌مداری داشت و در عین حال به علمای دین، که در روایات معصومین (علیهم السلام) به جانشینان وارثان انبیاء تشبیه شده‌اند، این‌گونه توهین و جسارت نمود؟!

هرچند که بهائیت در تلاش است تا خود را به عنوان دینی الهی معرفی کند، اما شواهد بسیاری از سرسپردگی این فرقه، به قدرت‌های بزرگ نظیر آمریکا دارد. اما به راستی چگونه فرقه‌ای که ادعای الهی بودن دارد، برای تحت فشار قرار دادن کشورمان، به دامن آمریکای جنایت‌کار چنگ می‌زند؛ حال آن‌که خدای تعالی صراحتاً از توسل به ظالمین نهی کرده است.