محمد بن عبدالوهاب برای رد کردن اصل تقیه این روایت را ذکر می‌کند: «و عن طارق بن شهاب: ان رسول الله صلی الله علیه و آله قال: دخل الجنه رجل فی ذباب، و دخل النار رجل فی ذباب، قالوا: کیف ذلک یا رسول الله؟ قال: مر رجلان علی قوم لهم صنم. لا یجوزه احد حتی یقرب له شیئا، فقالوا لاحدهما: قرب. قال: لیس عندی شی اقرب، قالوا له قرب و لو ذبابا، فقرب ذبابا، فخلوا سبیله، فدخل النار. و قالو الاخر: قرب، فقال ما کنت لاقرب لاحد شیئا دون الله عز و جل. فضربوا عنقه فدخل الجنه، رواه احمد.» «مضمون روایت طارق بن شهاب می‌گوید:‌ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «شخصی به خاطر مگسی وارد بهشت و دیگری به خاطر مگسی، وارد جهنم شد. از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) سوال شد چگونه این امر امکان‌پذیر است؟ فرمودند: دو نفر از کنار قومی که دارای بت بودند، عبور می‌کردند. آن قوم به این دو شخص گفتند که برای بت ما چیزی قربانی کنید. اولی گفت که چیزی برای قربانی نیست؛ گفتند قربانی کن، حتی اگر مگسی باشد و وی این کار را انجام داد و مستحق آتش شد. دیگری در پاسخ به دستور قربانی آن قوم گفت که من چیزی برای غیر خداوند قربانی نمی‌کنم. آن قوم گردن وی را زدند و او به بهشت وارد گشت. این حدیث از احمد نقل شده است.» محمد بن‌عبدالوهاب، التوحید، تحقیق: عبدالعزیز بن عبدالرحمن السعید، ریاض، جامعه الامام محمد بن سعود، بی‌تا، باب 9، ص35 و 36. لینک مقاله: https://www.adyannet.com/fa/news/27755