یکی از شاخصه‌های فکری و اعتقادی وهابیان، غلو این فرقه درباره پیشوایان و علمای خود است. وهابیان در حالی‌که شیعیان را به اتهام غلو، تکفیر می‌کنند و آنان را مشرک می‌دانند، برای بالا بردن و مهم جلوه دادن پیشوایان و علمای خود، با جعل و نسبت دادن مطالب غیر واقعی و دروغین به غلو در حق آنان پرداخته‌اند. آنان می‌گویند: «پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: در بهشت، معاویه را هشتاد سال از دست می‌دهم و هم‌دیگر را نمی‌بینیم. پس از هشتاد سال، معاویه سوار بر شتری که آکنده از مشک ازفر است و پاهای زبرجدی دارد، پیش من می‌آید. می‌پرسم: آیا معاویه آمده است؟ معاویه می‌گوید: لبیک ای محمد! از او می‌پرسم: در این هشتاد سال کجا بودی؟ می‌گوید: در باغی، زیر عرش پروردگارم به سر می‌بردم. خدا با من نجوا می‌کرد و من نیز با خدا نجوا می‌کردم. خداوند بر من درود می‌فرستاد و من نیز بر خدا درود می‌فرستادم. سپس خداوند فرمود: این (بهشت و باغ و نجوای با من) پاداش دشنام‌ها و ناسزاهایی است که در دنیا به تو نثار شده است.
پی‌نوشت:
«عن أنس مرفوعا: لا أفتقد أحدا من أصحابی غیر معاویة بن أبی سفیان، لا أراه ثمانین عاما أو سبعین عاما، فإذا کان بعد ثمانین عاما او سبعبن عاما یقبل إلیّ علی ناقة من المسک الأذفر.» تاریخ بغداد، خطیب بغدادی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 9، ص 449.