احمد زینی دحلان درباره نزاع بین محمد بن عبدالوهاب و برادرش چنین می‌گوید: «چون اختلاف میان سلیمان با برادرش محمّد به درازا کشید، سلیمان از بیم این که برادرش دستور کشتن او را بدهد، به مدینه منوّره کوچ کرد و رساله‌ای در ردّ او نوشت و برایش فرستاد ولی متنبه نشد.

تفکرات محمد بن عبدالوهاب و پیروان او به حدّی بود که با جسارت و گستاخی تمام به تکفیر مسلمانان از گذشته تا به حال پرداخته و هر کس از آنان پیروی نکند هر چند از پرهیزگارترین مسلمانان هم باشد، مشرک و کافر است، لذا جان و مال و ناموس آنان مباح است و با این بهانه بسیاری از علمای بزرگ مسلمین را به قتل رسا

زینی دحلان از مفتیان شافعی مکه، تصریح دارد که وهابیان افراطی، تمام امت اسلامی را کافر می‌دانند و در آخر می‌نویسد: «و نتیجه این‌که آن‌ها که مانع زیارت و توسل می‌شوند، کار را از حدّ گذرانیده و تمام امت اسلامی را کافر می‌دانند، خون و مالشان را حلال می‌دانند و مسلمانان را در حکم مشرکان زمان رسول خدا

از همان ابتدای به‌وجود آمدن وهابیت، علمای اهل سنت، با این فرقه مخالفت کرده و آنان را فاسدالعقیده، ملحد و گمراه کننده دانسته‌اند. هنگامی‌که فرقه‌ی وهابیت به‌وجود آمد، دو مناظره بین بزرگان وهابی و علمای اهل سنت مکه، صورت گرفت، که در هر دو مرتبه، علمای اهل سنت، این فرقه را گمراه دانستند.

وهابیان در یورش و حمله به شهر ریاض، کاری کردند که مردم از ترس آنان، خانه و کاشانه‌ی خود را ترک کرده و سر به بیابان‌ها گذاشتند و از تشنگی و گرسنگی مردند، اما محمد بن سعود با لشکریانش به تعقیب آنان پرداختند و کسانی را هم که زنده مانده بودند، در بیابان‌ها کشتند.

سبکی، از علمای اهل سنت، در جمع‌بندی کلمات مذاهب فقهی اهل سنت درباره زیارت این‌گونه می‌گوید: «خلاصه نظر مالکی‌ها این است که با این‌که زیارت مستحب است، ولی طبق عادت مالکی‌ها در سد ذرایع، آنان زیارت زیاد را مکروه دانسته‌اند، چون زیارت زیاد به مشکلاتی منتهی می‌شود، و مذاهب سه‌گانه فقهی دیگر (حنفیه، ش