بهائیت
تشکیلات بهائیت در عمل نشان داده که برخلاف شعار نوع دوستی اش، نه تنها تریبونش در سازمان ملل را به دفاع از غیربهائیان اختصاص نمی دهد، بلکه حتی پیروانش هم برایش اهمیتی نداشته و تنها از آنان استفاده ابزاری می کند. فرقه ای که با صرف هزینه گزاف در مقبره عبدالبهاء نشان داد که بیش از هرچیز به منافع مشترک خود با رژیم صهیونیستی اهمیت می دهد.
تشکیلات بهائیت علت ساخت مقبره جدید عبدالبهاء در شهر عکا و انتقال بقایای جسد او به آنجا، تعلق خاطر او به این شهر، خدمت به مردمانش و شناسایی اش در آن شهر عنوان کرد. این در حالیست که عبدالبهاء به عکا تعلق خاطری نداشته، به جای مردم به اشغالگرانش کمک کرده و تا آخر عمر عقاید خود را مخفی می داشته است!
تشکیلات و رهبران بهائی، بی توجه به خواست و وصیت پیشوایان خود و حتی بر خلاف حکم پیامبرخوانده بهائی در خصوص انتقال اجساد، اقدام به نبش قبر و جابجایی بقایای اجساد پیشوایان خود نمودند. از تشکیلات بهائی گرفته تا شوقی افندی و عبدالبهاء، همگی اقدام به نبش قبر و انتقال اجساد بزرگان بهائیت کرده اند!
تشکیلات بهائیت از یک سو به بهانه منع انتقال اجساد در بهائیت، پیروانش را به تقابل با جمهوری اسلامی در محل دفن اموات فرا می خواند و از سویی دیگر خود اقدام به نبش قبر و انتقال جنازه رهبران بهائیت به شهر و کشوری دیگر، بدون خواست و وصیت آنان می کند!
مهناز موفقی بهائی در مصاحبه با شبکه سعودی، علت مهاجرت خود را مصادره اموال و به آتش کشیدن خانه اش معرفی کرد. این در حالیست که بهائیان در ایران، مادامی که علیه اسلام و انقلاب توطئه نکنند از آزادی برخوردارند و اگر مصادیق مظلوم نمایی های بهائیت در ایران صحت می داشت، تاکنون نسل بهائیان منقرض می شد!
در تاریخ نوزده فروردین امسال 1401 ش، تشکیلات بهائیت از آتش سوزی گسترده در محل بنای ساختمان مقام عبدالبهاء خبر داد. هرچند که علت حادثه و عمدی یا سهوی بودن آن مشخص نشده اما از نظر دشمنی بابیت و بهائیت با بشریت و رانت خواری بهائیان در اسرائیل، عمدی بودن آتش سوزی قابل توجیه است. سوزانندگان احتمالی ساختمان در صورت قدرت بهائیت، زنده سوزانده خواهند شد.
مزدور تشکیلات بهائیت جنایت تروریستی تبعه ای تکفیری در تعرض به سه روحانی خدوم و روزه دار را اقدامی مردمی و در پاسخ به دیکتاتوری روحانیت شیعه خواند. هرچند که مردم با تشییعی باشکوه پاسخ این مزدوران را دادند، اما به راستی روحانیت مردمی شیعی دیکتاتور و فاسد است یا حامیان جنگ طلب و سلطه گر بهائیت که در پناه آنان رشد و نمو کرده است؟
بهائیان برای توجیه یکی بودن قیامت و ظهور حضرت مهدی (ع)، به سریع الحساب بودن خدای تعالی استناد کرده و گذر قیامت را پیش از ادعای دین آوری مدعی دروغین مهدویت خود نتیجه میگیرند. این در حالیست که اولاً هیچ یک از نشانه ها و آثار قیامت موعود قرآن و ادیان آسمانی روی نداده و ثانیا سریع الحساب بودن خداوند با طولانی شدن حساب از جانب بندگان گنهکار منافاتی ندارد.
مزدور تشکیلات بهائیت به دفاع از حادثه تروریستی مشهد پرداخت و از امکان اعدام قاتل ابراز نگرانی کرد. اما این رویکرد چگونه با شعارهای نوع دوستی بهائیت سازگاری دارد؟! از طرفی، بهائیتی که خود حکم اعدام برای قاتل و زنده سوزی آدمی برای سوزنده خانه ای بی جان دارد، چرا مزدورانش از اعدام قاتلین در ایران، برای نفرت پراکنی علیه حاکمیت استفاده می کنند؟!
فرقه های نوظهور و استعماری وهابیت و بهائیت، از آنجا که مهم ترین مانع پیشرفت و دشمن خود در جوامع اسلامی را مذهب و روحانیت شیعه یافتند، به دشمنی علنی با مذهب و روحانیت شیعه پرداختند. وهابیت از درون اسلام به تکفیر و دشمنی با شیعیان پرداخت و بهائیت با خروج از اسلام به تکفیر و دشمنی با شیعه اصرار داشت.
حادثه غم انگیز ترور سه روحانی شیعه در مشهد الرضا (ع) ما را به یاد سابقه ترور علمای شیعه توسط اسلاف بهائی انداخت. اسلاف بهائیت که بهائیان به نیکی از آنان یاد می‌کنند، بیرحمانه عالم وارسته شیعه علامه برغانی را در محراب عبادت با سلاح سرد به شهادت رساندند.
از آنجا که بهائیان خود را وارث مهدی دروغین، علی محمد شیرازی می دانند، تحقق اهداف صلح جویانه و عدالت خواهانه را به نوعی در زمان و توسط خود می دانند. اما وقتی به تعالیم جنگ طلبانه و بیرحمانه مهدی دروغین بهائیت، تزویر در صلح طلبی و رفتار تفرقه افکنانه پیشوایان بهائی می نگریم، دیگر چه امیدی برای برقرای صلح و عدالت توسط فرقه بهائی وجود دارد؟!
بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی، حقوق اقلیت ها در ایران محترم شمرده شده است. اما بهائیتی که به حکومت دینی در ایران خرده می‌گیرد، خود به دنبال برپایی حکومت شبه دینی و آپارتاید خود است.
بهائیان دو عامل مخالفین بهائیت و عمل نکردن بهائیان به این مسلک را مانع تحقق آرمان صلح و عدالتی می دانند که قرار بود توسط مهدی دروغینشان تحقق یابد. این در حالیست که شعار صلح طلبی در بهائیت، نه برای مخالفت با جنگ طلبی، بلکه برای خاموش کردن شعله های ظلم ستیزی ملت‌ها بوده است. فرقه ای که حتی میان اعضای اندک خود هم نتوانست صلح و عدالت را به اجراء گذارد.