عایشه
لشکرکشی عایشه به بهانه خونخواهی عثمان و انتقام از قاتلان او، بهانه آن شد تا بعد از گذشت قرن‌ها از این اتفاق ننگین، عده‌ای وهابی با طرح شبهاتی بی‌اساس، به مقایسه عظمت قیام کربلا با لشکرکشی اصحاب جمل بپردازند. اما نمی‌توان فراموش کرد که پیامبر خدا بارها عایشه را از این جنگ برحذر داشتند.
وهابیون بین کربلا و جَمل مقایسه می‌کنند و قائلند عایشه به قصد خونخواهی عثمان و مقابله با نومسلمانانی که قصدشان نابودی اسلام بود، دست به قیام زد. با بررسی تاریخ و روایات معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که حب دنیا و ریاست سبب جنگ جمل علیه خلیفه واجب الاطاعه زمان شد. نهی رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) از حضور عایشه نیز دلیل بر حرمت کار او است.
دروغ و تهمت خواسته یا ناخواسته باعث تفرقه و مانع وحدت است. متاسفانه این دروغها و تهمتها همچنان ادامه دارد.
یکی از راه‌های استکبار در ایجاد شیعه ستیزی، پروژه دروغ سازی و شایعه پراکنی توسط گروه‌های وهابی تکفیری بر علیه تشیّع است.
لعن صریح و معین و به نام خلفا، پشتوانهی محکمی در روایات و معارف شیعه ندارد؛ اکثر روایاتی که به آنها در این راستا استناد می‌شود، از لحاظ سندی و محتوایی مورد مناقشه است؛ بعضاً این روایات ساخته دشمنان اهل بیت برای بدنام کردن ایشان است؛ این کار شیعیان که مورد تایید ائمه نیست، واکنش آنان در مقابل ترویج لعن و سب امیرالمؤمنین از سوی بنی امیه بوده است.
مولوی درحالی روایت مژده پایان ماه صفر را به شعر درآورده و آن را به پایان ماه صفر ربط داده که در حقیقت، این روایت از روی روایتی که پیامبر (ص) برای نشان دادن جایگاه ابوذر غفاری فرموده است، کپی برداری و پس از آن جعل شده است. اهل سنت این روایت را جعل کرده است، چراکه ابوذر از حامیان اصلی اهل‌بیت (ع) و اثبات چنین فضیلتی برای علمای اهل سنت گران تمام می‌شده است.
جنگ جمل نخستین فتنه بر علیه امیرالمؤمنین پس از پذيرش خلافت اسلامي توسط ایشان بود؛ در این جنگ طلحه و زبیر در حالی‌که عایشه همسر رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) را نیز با خود همراه کرده بودند، علیه امام شوریدند. این جنگ در حوالی بصره رخ داد و در آن تعداد زیادی از هر دو گروه کشته شدند. در نهایت جنگ با پیروزی امیرالمؤمنین پایان یافت.
وهابی‌ها خود را مدافع رسول الله (صلیاللهعلیهوآله) و خانوده ایشان می‌دانند و مدام به شیعیان تهمت می‌زنند که شما به همسران پیامبر اهانت می‌کنید؛ اما وقتی به نوشته‌های خودشان مراجعه می‌شود، بدترین حرف‌ها را به همسران پیامبر نسبت می‌دهند و مدعی دفاع از ایشان هم هستند!!!
در حدیثی آورده‌اند همسران رسول خدا با واسطه به عدم رعایت عدالت توسط ایشان، بین آنان و عایشه اعتراض کردند و پیامبر به این اعتراض اهمیتی نداد؛ این حدیث جز اهانت به پیامبر و فضیلت‌تراشی برای یکی از همسران پیامبر نیست!
بر خلاف آنچه وهابیون مدعی شده‌اند، شیعیان، قائل به طهارت همسران پیامبران (علیهم‌السلام) از فحشاء بوده‌اند؛ عبارات موجود در آثار جمهور علمای شیعه، بهترین مؤید، در جهت اثبات چنین ادعایی به‌حساب می‌آید.
رضاع کبیر مورد پذیرش شیعه نیست؛ مخالفین شیعه در مناظرات، با جدل قصد اثبات اعتقاد شیعه به مَحرمیت از طریق رضاع کبیر دارند و حدیثی را در این زمینه از کتاب کافی نقل می‌کنند و فرض می‌گیرند همسر جدیدی که از همسر قبلی فردی شیر خورده، بالغ بوده، در حالی‌که ازدواج با دختر شیرخوار طبق نظر شیعه و سنی مجاز است و حدیث در مقام بیان شرایط رضاع و سن شیرخوار نیست.
عایشه همسر پیامبر با خلیفه سوم خود یعنی عثمان کدورت‌های فراوانی داشت به نحوی که نسبت‌های بزرگی همچون کفر به او می‌داد بلکه امر به قتل او می‌داد ولی همین‌که کشته شد به بهانه‌ی خون خواهی او بر علیه امیرالمومنین (علیه‌السلام) قیام کرد.
براساس آیه‌ی 26 سوره‌ی نور نمی‌توان حکم کرد که عایشه از زنان با ایمان و با تقوا بوده بلکه مراد از آیه، کلام طیب برای مردم طیب و کلام خبیث برای مردم خبیث است و بنابر قول دیگر مراد از طیبات زنانی که مرتکب فحشاء نمی‌شوند پس نهایت چیزی که آیه به اثبات می‌رساند اینست که زنان پیامبر مرتکب فحشاء نشده‌اند.
رضاع کبیر مورد پذیرش شیعه نیست؛ مخالفین شیعه در مناظرات، با جدل قصد اثبات اعتقاد شیعه به مَحرمیت از طریق رضاع کبیر دارند و در بیان موارد نقضی از شیعه، فتوایی از آیةالله خویی نقل کرده‌اند، اما معنای کلام را متوجه نشده‌اند؛ سؤال شده که خوردن شیر زنان شیرده، چه حکمی دارد؛ جواب داده‌اند فی نفسه جایز است؛ این فتوا ربطی به محرمیت بزرگسال با شرایط رضاع ندارد.