ابراز ادعای خدایی مدعی پیامبری بهائیت، از یک‌سو و انکار ادعای خدایی او توسط مبلّغان بهائی از سویی دیگر، اعتقاد یکتاپرستی بهائیان را مبهم ساخته است. اما با توجه به گفته‌های عبدالحسین آیتی (مبلّغ پیشین بهائی و کاتب مخصوص عبدالبهاء)، درمی‌یابیم که قبول خدایی پیامبرخوانده‌ی بهائیت، اعتقادیست که تنها برای مَحرم اسرار آنان افشا می‌گردد.

کانال تبلیغی بهائیت در پاسخ به این‌که به چه کسی باید بیشتر محبّت کرد، با نقل جمله‌ای از پیشوایان این فرقه، مدعی شد که غیربهائیان در این خصوص در اولویت هستند. اما از آن‌جا که غیربهائیان از دید پیشوایان بهائی از کمترین ارزشی برخوردار نبوده و مدام به آنان توهین می‌کردند، دستور به چنین برخوردی با غیربهائیان، تنها جنبه‌ی تبلیغی دارد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، در برابر کسانی که برای پذیرش دعوتش طلب معجزه می‌کردند، ابتدا به انکار حجیت معجزه متوسل شد و سپس، نوشته‌جات خود را به عنوان معجزه معرفی می‌کرد. وی که نوشته‌جاتی پر از غلط محتوایی و نگارشی داشت، کلام خود را میزان علوم معرفی نمود. در حالی که همین معجزاتش نیز توسط پیشوایان بهائی غلط‌گیری شد!

مدعی پیامبری بهائیت به تقلید از پیامبران الهی، برای خود ادعای علمی الهی داشته است. اما بد نیست بدانیم که پیشوایان فرقه‌ی بهائی، جدای از غلط‌های فاحش محتوایی و تناقضات بی‌شمار در آثارشان، با اصرار به عربی‌نویسی برای مردم ایران‌زمین، به قدری مرتکب اشتباهات فاحش ادبی شده‌اند که حتی صدای پیروان خود را نیز درآورده‌اند.

به مناسبت سالگرد درگذشت عبدالبهاء، کانال تلگرامی تشکیلات بهائیت، با انتشار عکس‌نوشته‌هایی، از حضور پُررنگ مردم (خصوصاً مسلمانان و علمای اسلامی) در تشییع جنازه‌ی وی خبر داد. این در حالیست که تنها علّت حضور علمای مسلمان در تشییع جنازه‌ی این پیشوای بهائیت را می‌توان در ویژگی سرشار از ریا و تزویر وی جستجو کرد.

بهائیان در خصوص لفظ خاتم در آیه‌ی 40 سوره‌ی احزاب، مدعی‌اند که خاتَم، به معنی زینت‌دهنده و یا تصدیق کننده‌ی انبیاء پیشین و نه آخرین آن‌هاست. این در حالیست که: اولا: کلمه‌ی خاتم با هر اعرابی به معنای «ما یختم به» می‌باشد. ثانیا: استعمال لغت، در غیر معنی حقیقی آن است. ثالثا: پیشوایان بهائی بر خاتمیت پیامبر اسلام اعتراف داشته‌اند.