خداوند می‌فرماید: «پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار، و کسانی‌که به نیکی از آن‌ها پیروی کردند، خداوند از آن‌ها خشنود گشت، و آن‌ها نیز از او خشنود شدند و باغ‌هایی از بهشت برای آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در آن خواهند ماند.» برخی با استناد به این آیه درصدد اثبات عدالت صحابه هستند، که این‌طور نیست.

برخی از طرفداران یزید، ماجرای دخالت یزید در شهادت امام حسین(ع) را نفی کرده و قائل شده‌اند که یزید دخالتی در این امر نداشته است، و به وصیت نامه‌ی معاویه به یزید استناد کرده‌اند که او امام حسین(ع) را به شهادت نرسانید؛ در جواب می‌گوییم که او التزامی به گوش دادن فرامین پدرش نداشته و خیلی از مواقع، آن‌ها را انجام نداده است.

برخی درصدد دفاع از هند، مادر معاویه برآمده و می‌گویند: او در جاهلیت معروف به زناکاری نبوده است...! اما با قرائنی در روایات برخی از بزرگان اهل سنت، دیده می‌شود که هند مادر معاویه فردی بوده که کارهای زشت و ناپسند انجام می‌داده و معروف به زنا بوده است، با این وجود آیا هند مادر معاویه، زن پاک‌دامنی بوده است؟

ابن تیمیه از بنی امیه بسیار دفاع کرده و آنان را مدح نموده است. او می‌گوید: «همانا بنی امیه متولّی جمیع اراضی اسلام شدند و دولت در زمان آنان عزیز بود.» او در جایی دیگر نزول آیه (وَ الشَّجَرَةَ المَلعُونَةَ فِی القُرآنِ) را در شأن بنی‌امیه انکار کرده و این تفسیر را از تحریفات شیعه در قرآن بر شمرده است، اما خلاف آن ثابت می‌شود.

برخی می‌گویند: عایشه از عمل خود، که شرکت در جنگ جمل بود، پشیمان شده و توبه کرده است، پس نمی‌توان بر عمل او ایراد گرفت؛ زیرا پس از آ‌ن‌که کار از کار گذشت، عایشه از کارهایی که انجام داده بود، پشیمان شد و بر عملکرد خود می‌گریست. شاهد بر آن، روایاتی است که نقل شده است. این روایات در مورد گریه‌ی عایشه است و توبه‌ی عایشه را نمی‌رساند.

همان‌طور که پیامبر اکرم (صلى‌الله‌عليه‌وآله) حضرت علی (علیه السلام) را در موارد فراوان به عنوان خلیفه و جانشین خود انتخاب فرمود، در مورد غسل و کفن و دفن پیکر پاک خود نیز علی (علیه السلام) را وصی خود قرار داد، که با وجود روایات فراوان در این خصوص باز هم برخی از معاندان مانند ابن‌تیمیه حرانی این فضیلت را منکر می‌شوند.