اساساً اگر هیچ دلیل عقلانی و تاریخی برای انتقاد از ساسانیان نداشته باشیم، همین حمایت فخرآور از ساسانیان خود نشان‌دهنده خیلی چیزها خواهد بود. ساسانیان چه بودند که موجود رذل و شومی چون فخرآور باید از آنان حمایت کند؟ لیکن مسئله آنجاست که ما دلایلی بسیار داریم که نشان می‌دهد شاهان ساسانی، مانند شاهان روم شرقی، واقعاً فاسد، زورگو و سرکش بودند.

هر انسان خردمندی بر این نکته واقف است که تبعیت از دشمنِ شرور، به صلاح نیست. بلکه اغلب لازم است انسان دقیقا کاری را انجام دهد که دشمن از آن هراس دارد. منظورم چیست؟ چند مدتی است که رسانه‌های صهیونیست، با خوشحالی از مشارکت پایین در انتخابات جاریِ ایران (انتخابات ریاست جمهوری 1400) سخن می‌گویند

اگر بابک و خانواده‌اش، مذهبی بودند، آنگاه شاهد آن می‌بودیم که رسانه‌های دین‌ستیز و برانداز، دین و مذهب و روحانیت را به باد ناسزا می‌گرفتند. اما اکنون که پدر بابک، تفکر ملی‌گرایی و باستانگرایی دارد، همان رسانه‌ها لب فرو بسته و خود را به ندیدن و نشنیدن زده اند. این چیزی نیست جز مظلومیت دین... و ستمگری دین‌ستیزان...

تقریباً همه فرهیختگان بزرگ ایرانی از جمله حافظ، مولانا، سعدی، ابن سینا، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری و... اشعار جالبی در مدح اسکندر رومی (الکساندر مقدونی) سروده اند. حتی فردوسی هم در شاهنامه، اسکندر را ستوده است. اما وصیت‌نامه حکیمانه‌ای که به اسکندر نسبت داده می‌شود، فاقد استناد تاریخی است.

انتخاب بد، نتیجه‌اش نابودی دین و دنیای مردم شد. مارهای ضحاک، مغز مردم را می‌خوردند و جسم و جان آنان را تباه می‌کردند. امروز، راه خردمندانه و شرافتمندانه آن است که مردم ایران، در انتخابات شرکت کنند و به یک انسانِ میهن‌دوست مؤمن شریف که هم برنامه درستی دارد و هم کارنامه‌ی درخشانی دارد رأی بدهند.

ابومنصور دقیقی (آغازگر شاهنامه) به خاطر خُلق بسیار بدی که داشت به دست برده‌اش کشته شد و محمد بن عبدالرزاق طوسی (حاکم خراسان و حامی مالی شاهنامه) به دست سامانیان مسموم و نهایتاً سر بریده شد. شاهنامه با خون آغاز شد و محتوای آن هم سراسر حکایت جنگ و ریختن خون‌هاست. حال آنکه بسیاری از شاهنامه دوستان، این حقیقت را نادیده گرفته و نگاهی رمانتیک به شاهنامه دارند.