رسانه‌های انگلیسی (بی‌بی‌سی، منوتو و...) شایعه کردند که نظام، جسد بی‌جان یک زن را به دار آویخت! پاسخ می‌دهیم که اولاً این قضیه شایعه است. ثانیاً انگلیس، خود رکورددار قتل‌عام بی‌گناهان در جهان است! ولی بوقچی‌هایش به اعدام یک مجرم ایراد می‌گیرند! ثالثاً اعدام مُرده در فرهنگ ایران باستانی اشکال ندارد و موارد مختلفی رخ داده است.

جشن باستانی 22 بهمن! در ایران باستان، این روز جشن ملی محسوب می‌شد. آن هم به عنوان روزی که ایزدِ باد، نسیم رحمت و برکت بر این سرزمین می‌فرستد. روزی که اصطلاحاً بادبَرَه (یا باذوَرَه) خوانده می‌شد.

شهید فرهاد خادم، شفا گرفته‌ی امام حسین (ع)، جزو آن دسته از زرتشتیانی بودند که در قبال خیانت‌های شاه سکوت نکرده، فریاد «مرگ بر شاه» سر داد. ایشان جزو نخستین زرتشتیانی بودند که با نهضت امام خمینی (ره) همراهی کرده، در راهپیمایی‌ها و تظاهرات، نقش فعالی داشتند.

کوروش هخامنشی، بت مردوک را پرستش می‌کرد. اما خشایارشا (نوه‌ی دختریِ کوروش) هنگامی که به حکومت رسید، بیانیه‌ای صادر کرد و مردوک را به بادِ فحش (سِزا) کشیده؛ آن را "دیو" و مردوک پرستان را دیوپرست (شیطان پرست) نامید و دستور داد تا معبد مردوک را ویران و با خاک یکسان کنند.

حكيم ابوالقاسم فردوسی در كتابی كه شاهنامه ناميده شد، حكايت زندگانی شاهان و پهلوانان نامی ايران را به نظم درآورد. کتابی که به گفته حکیم فردوسی، سال‌ها زمان صرف آن شد تا بنایی محکم شود: «بسی رنج بردم در این سالِ سی، عجم زنده کردم بدین پارسی».«پى افگندم از نظم کاخى بلند؛ که از باد و باران نباید گزند». این کتاب حاوی تاریخ مدوّن ایران به «روایت ایرانی» است. توضیح اینکه تاریخ...

ناسیونالیست تکفیری: هر کس از پادشاهان ایران باستان، انتقاد کند، ایرانی نیست! روشن است که مقصود از این گونه تکفیر، بستن دهان‌هاست. یعنی به منتقدین برچسب می‌زنند تا ایشان را مجبور به سکوت کنند. به هر روی، ما می‌بینیم که حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه، بارها شاهان ایران باستان را به نقد کشیده، با این معنی، آیا جایز است که بگوییم: «فردوسی، ایرانی نیست. چون از پادشاهان ایران باستان انتقاد کرده است»؟