با اندک مطالعه ای در سیر تکامل و اعتقادات تصوف خواهیم دانست که تصوف راهی شیطانی به سوی حقیقت است.

از آنجا که گنابادیه به اتصال سلسله اقطاب خود متعصبند و به آن می بالند اما غافلند از آنکه انشعابات متعددی در سلسله اقطاب خو بر اساس قدرت طلبی صورت گرفته است.

روسای صوفیه با تمام قوا می کوشند که خود و هواداران خود را یک طبقه عالی و ممتاز اجتماع معرفی کنند, خود را اهل یقین, اهل دل, اهل معنی و دیگران را اهل ظاهر, و قشر بی مسلک قلمداد می کنند.

برخی مدعی هستند که لفظ صوفی در زمان امام علی (ع) نیز متداول بوده و به روایتی در کتاب غوالی اللئالی استناد می کنند که حضرت فرموده است:لغت صوفی از سه حرف (ص,و,ف) مرکب شده و برای هر کدام از سه حرف سه پایه را ذکر مکند.

وما تفرق الذین اوتوا الکتاب الا من بعد ما جائتهم البینه

یكی دیگر از بدعتهای تصوف كه ریشه در تعالیم غیر اسلامی دارد خرقه پوشی و خرقه دادن است.خرقه در لغت به تكه ای از پارچه، پاره ی لباس، جامه ای كه از تكه های گوناگون دوخته شده باشدو در اصطلاح به لباس رسمی صوفیان گفته می شود كه از تكه های بی ارزش پارچه بصورت چهل تكه می دوخته اند.