در این روزها که بحث مذاکرات برجام نقل محفل تمام رسانه‌ها است و فضای مجازی هرلحظه خبرهای ضدونقیضی از آن منتشر می‌کنند هیچ‌کس نگران محتوای این مذاکره نیست ولی دراویش گنابادی همراه و هم سو با رسانه‌های ضدانقلاب و شبکه‌های فارسی‌زبان وابسته به دولت انگلیس و نظام پادشاهی عربستان، از نخستین روزهای مطرح‌شدن خبر توافق‌نامه ایران و چین، خط ثابتی را در تخریب آن شکل دادند و این توافق را مخالف منافع ملی دانستند.

استعمال مواد مخدر در بین صوفیان سابقه‌ی طولانی دارد. حشیش و تریاک جزو لاینفک برنامه‌های خانقاه‌ها بوده است. در بسیاری از شاخه‌های نعمت اللهی بویژه صفی‌علیشاهی و مونس‌علیشاهی و همچنین فرقه‌هایی مانند خاکساریه استعمال مواد مخدر سابقه‌ی طولانی دارد. مثلا حیرت‌علیشاه ناینی جانشین صفی در نامه‌ای به یکی از صوفیان از ارسال حشیش تشکر می‌کند.

صلاحی قطب خودخوانده دراویش گنابادی بعد از تماس و نامه نگاری‌های زیادی که با جذبی داشت وقتی با بی‌اعتنایی جذبی روبرو شد، بی احترامی‌های زیادی به جذبی کرد و ایشان را قاتل، ساقط علیشاه و شیخ صنعان زمان خطاب کرد. اما امروز صلاحی علاوه بر جذبی با شیخ دیگر این فرقه مرتضی محجوبی هم درگیر شده و جذبی را معتاد خوانده و ایشان را با سگ تشبیه و مقایسه کرده است.

مسئله‌ی قطبیت در تصوف، اگر نگوییم مهمترین، به یقین یکی از اهم مسائل و موضوعات در این مسلک است. این منصب بالاترین مقام و مرتبه معنوی است که یک درویش می‌تواند به آن مرتبه برسد. از آنجا که پس از مرگ هر قطب می‌بایست این راه ادامه یابد تا رهبری مریدان متوقف نگردد، لازم بود تا قطب، خلیفه و شیخ پس از خود را معرفی کند که با این اجازه یا مشیخه و کرسی‌نامه،‌ ولیّ سجاده یا صاحب رخصت پس از قطب مشخص گردد.

یکی از مروجان فرقه صوفیه گنابادی درباره مسئله خلافت در اسلام، به اظهارنظر پرداخته و معتقد است که اهل‌بیت (علیهم السلام) درباره امر خلافت، مطابق خواست مردم عمل می‌کردند و هیچ تلاش و کوششی برای به دست آوردن آن نمی‌کردند. ایشان درباره امام علی (ع) می‌گوید که حضرت نسبت به امر خلافت، کاملاً بی‌تفاوت بودند و تلاشی برای رسیدن به خلافت نداشتند و اگر 5 سال آخر عمر خویش هم به خلافت رسیدند فقط به خواست مردم بوده است.

یکی از پیروان و مروجان فرقه صوفیه گنابادی در فضای مجازی با نادیده گرفتن حق خلافت، برای اهل بیت (علیهم السلام) می‌گوید: «امامت امری الهی است که مردم در تعیین آن نقشی ندارند ولی خلافت، همان حکومت ظاهری بر مردم و امری انتخابی است، که اراده مردم در تعیین و انتخاب خلیفه، مؤثر و دخیل است». ایشان ضمن اشاره به دوران امامت حضرت امام حسین (علیه السلام) ایشان را نسبت به رسیدن به منصب خلافت بی‌تفاوت و بی‌رغبت خوانده است.