سنّت نبوی پس از رحلت جانگداز پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با ممانعت شدید در عرصه نقل و نوشتار مواجه گردید و تا حدود یک قرن که بسیاری از حاملان و ناقلان حدیث از دنیا رفته بودند، ادامه یافت. بنابراین طبیعی است در چنین جو و فضایی، سنّت، جای خود را به بدعت‌ها دهد؛ چنان‌که خود پیامبر نیز چنین روزگاری را پیش‌بینی کرده بود.

عذر به جهل یکی از موانع مهم تکفیر است. سلفیان این عذر را بسیار محدود و در موارد زیادی آن را مورد توجه قرار نمی‌دهند. این در حالی است که در اهل سنت با اتکا به منابع اسلامی آن را به عنوان مصداقی برای عذر به جهل می‌دانندد. استنادات ایشان به داستان حواریان یکی از مواردی است که می‌تواند شاهدی برای این ادعا باشد.

وقایع و اتفاقات بعد از رحلت رسول اکرم بسیار پیچیده و مرموزانه طراحی شده است. طراحان نقشه در اولین قدم انصار و مهاجرین را با طرفندهای مختلف و تطمیع، به سمت خود کشیدند و حضرت علی(علیه السلام) را با معدود یاران با وفایش تنها گذاشتند که البته همان مقدار کم ساکت ننشسته و اعتراض خود را اعلان نمودند.

مخالفین شیعه به ادله واهی شیعه را محکوم به کفر و ارتداد می‌کنند. اگر آنان به تاریخ رجوع کنند می‌بینند آنچه که باعث کفر شیعه شده است به وفور در بین خود صحابه نیز موجود بوده است. بسیاری از صحابه طراز اول نسبت به هم کینه و عداوت داشته و حتی حاضر به دیدن هم نبودند و همدیگر را به کفر متهم می‌کردند و برخی از آنها دیگری را لعن می‌کردند.

محمد بن عبدالوهاب ضرر را به عنوان دستاویزی برای حرام بودن خروج بر حاکم غالب مطرح می‌کند و به دلیل نظم و امنیت، سرسپردگی در مقابل حاکم را لازم می‌داند. درحالیکه ضرر تنها وجوب مبارزه علیه حاکم را برداشته و بر مساله وجوب اطاعت از حاکم و حرمت خروج بر وی دلالت ندارد.

چهره سازی از خلفا به بهانه‌های واهی، کاری شده که طرفداران مکتب خلفا از بدو رحلت رسول خدا تاکنون به آن اشتغال دارند. آنها برای مقدس جلوه دادن چهره خلفا به روایاتی تمسک می‌کنند که علاوه بر واهی بودن آنها، احتمال جعلی بودنشان بسیار است. علاوه بر آن هرگز این روایات، چهره سیاه مکتب سقیفه را پاک نمی‌کند.