مسئله امامت یکی از مهمترین مسائل دین است، و اهمیت والای آن خاص به شیعه نیست، بلکه نزد دیگر مذاهب نیز دارای اهمیت فوق العاده است؛ پس اشکالی که به شیعه مطرح می‌شود که اگر امامت دارای اهمیت والایی است، چرا آیات اندکی در حق آن نازل شده، این اشکال متوجه آنان نیز هست؛ گرچه شیعه معتقد است، آیات فراوانی در این زمینه نازل شده است.

طبق تعالیم و آموزه‌های اسلام، هیچ مسلمانی اجازه ندارد بدون اذن، وارد خانه و حریم شحصی افراد گردد. این منش اخلاقی، ریشه در قرآن دارد و خداوند در جای جای مختلف قرآن از جمله سوره مبارکه نور به این نکته اشاره نموده است و فرموده است که بدون اذن صاحب خانه، وارد خانه کسی نگردید که این امر باعث بالندگی افراد می گردد.

قرآنیان مدعی هستند که با توجه به فاصله زمانی تدوین احادیث با وفات پیامبر (صلی الله علیه و آله)، روایات ظنی الصدور هستند و توان ایستادگی در مقابل قرآن را ندارند. پاسخ این که احادیث مفسر قرآن بوده و نه معارض, آن هم زمانی که با دلیل پی به اثبات قطعی الصدور بودن آن برده شود.

تقیه از ضروریات مذهب شیعه است که در قرآن و روایات آمده است، هر چند بین مذاهب اسلامی مورد اختلاف است و برخی این عمل را نوعی دورویی و نفاق و دروغ می‌پندارند و می‌گویند با وجود این تقیه نمی‌توان به گفتار و سخنان شیعه اعتماد کرد و درباره‌ی آن تصمیم صحیحی گرفت، لذا آنها با این کار از زیر بار حقیقت شانه خالی می‌کنند‌.

از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، ابن‌تیمیه حرّانی به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. او و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند.

زمانی که انسان بر مبانی درست و محکم عقاید خود را بنا نکند، خیلی زود گرفتار تناقضات می‌گردد. مثل آنچه که وهابیان در کتب خود به آن مبتلا شده‌اند. مثلا محمد بن عبدالوهاب در جایی می‌گوید: «ای مشرکان من معنای کلامی که شما از کتاب و سنت برای من آوردید را نمی‌فهمم». این چه مشرکی است که عقاید خود را به کتاب و سنت ارجاع می‌دهد.