از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظر مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که او می‌گوید: «شیطان به سبب کشته شدن امام حسین (علیه السّلام) دو بدعت در میان مردم رواج داده؛ یکی بدعت محزون شدن، گریه کردن و نوحه‌سرایی برای امام حسین (علیه السّلام) در روز عاشورا و دیگری بدعت شادی و خوشحالی که اهل‌سنت در این روز دارند.»[1] 

این در حالی است که در معتبرترین منبع روایی اهل‌سنت و مورد قبول وهابیت به نقل از اسامه بن زید آمده است: «نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بودیم که شخصی از دختران آن حضرت خبر آورد که پسرش در حال جان دادن است...؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به همراه سعد بن عباده، معاذ بن جبل، ابی بن کعب، زید بن ثابت و جمعی از یاران به منزل دختر غم دیده‌ی خویش رفت، حضرت در حالی که نفس نفس می‌زد، کورک را با مهربانی در آغوش گرفت و به شدت گریست و اشک مبارکش جاری گشت؛ سعد با مشاهده گریه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با تعجب پرسید: این همه گریه و اشک برای چیست؟! حضرت در پاسخ فرمود: سوزش دل برای این کودک است که خداوند در دل بندگان خود رحمت و سوزش دل قرار می‌دهد و خداوند بندگان دلسوز خود را مورد رحمت قرار می‌دهد».[2]

همچنین احمد بن حنبل می‌نویسد: «جعفر بن ابی طالب پسر عموی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد خانه شد فرزندان جعفر را فرا خواند و در حالی که آنان را می‌بویید اشک از چشمان مبارکش جاری گردید؛ اسماء همسر جعفر با تماشای این صحنه احساس کرد که برای همسرش اتفاقی افتاده، به همین‌رو پرسید: پدر و مادرم فدایت! آیا از جعفر و یارانش خبری شنیده‌ای؟ فرمود: آری، امروز به شهادت رسیده‌اند. اسماء فریادش بلند شد، زن‌ها دروش حلقه زدند. فاطمه زهرا (علیها السّلام) وارد منزل شد و با گریه فرمود: «وا عمّاه!» پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: گریه کنندگان باید بر همانند جعفر گریه کنند.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. «و صار الشّیطان بسبب قتل الحسین رضی الله عنه یحدث للنّاس بدعتین بدعة الحزن و النّوح یوم عاشوراء... و کذلک بدعة السّرور و الفرح.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 554.
[2]. «عن أسامة بن زید قال کنّا عند النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) إذ جاءه رسول إحدی بناته تدعوه إلی ابنها فی الموت... » صحیح البخاری، بخاری، تحقیق: مصطفی دیب البغا، بیروت، 1407 ه.ق، ج 1، ص 439، ح 1241
[3]. «عن أمّ جعفر بنت محمد بن جعفر، عن جدّتها أسماء بنت عمیس، قالت: أصبحت فی الیوم الّذی اصیب فیه جعفر و أصحابه فأتانی... .» مسند أحمد بن حنبل، أحمد بن حنبل، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 6، ص 370.