پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همه پیامبران الهی، پیروانشان را به خدای یکتا می خواندند، چون توحید نخستین آموزه ادیان الهی است و شخص محوری در میان و انبیاء و مرسلین جایی ندارد؛ از این رو پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) پیروان خود را به نماز فرا می خواند و امر می کند که چنین ذکری را در تشهد بگویند: «اشهد أن لا اله الا الله و اشهد أن محمد عبده و رسوله».

با کمی دقت در ذکر تشهد، در می یابیم که پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) که نمونه ای از انبیاء الهی است، نخست خود را عبد و بنده خدا می دانستند، سپس دم از رسالت و نبوت می زدند؛ بر این اساس پیامبر ابتدا می فرماید: «بگویید محمد عبد خدا و رسول اوست.»

آن چه از سیره پیامبر امین (صلی الله علیه و آله و سلم) روشن می شود، این است که ایشان به بندگی خدا افتخار می کردند و هیچ گاه انسان ها را به خود فرا نخواندند، زیرا شخص پرستی، در حقیقت هوا پرستی است و پیامبران برای مبارزه با هوا پرستی آمده اند.

انبیاء الهی پیوسته از پیروان خود خواسته اند که رو به خدا کنند و متوجه او باشند؛ ولی به دستور حسین علی نوری، بهائیان باید رو به او کنند و متوجه او باشند، زیرا قبله اهل بهاء، قبر جناب میرزا در عکاء است.

برای توضیح بیشتر، به چند نوشته از آثار بهائیان در باره قبله و سجده گاه بهائیان اشاره می کنیم:

۱. بهاء در کتاب اقدس می نویسد: «و اذا اردتم الصلاه ولّوا و جوهکم شطری الاقدس المقام المقدس الذی جعله الله مطاف الملاء الاعلی و مقبل اهل مدائن البقاء و مصدر الامر لمن فی الارضین و السماوات؛ هر گاه خواستید نماز بخوانید، صورتهای خود را برگردانید به سوی مقام مقدسیکه (محل بهاء) خدا قرار داده است؛ آن جا را محل طواف ملائکه علویین و محل توجه اهالی شهرهای بقاء و مصدر امر است برای مردم آسمان ها و زمین.»[1]

بنابراین، بهاء نه تنها قبله طاعت و عبادت است، بلکه محل طواف ارواح و ملائکه و مورد توجه عقول و کروبیین و مصدر امر همه موجودات آسمان و زمین است و بهائیان باید او را بپرستند، زیرا اوست که خود را خدا یکتا می خواند و می گوید: «لا اله الا انا المسجون الفرید»[۲]؛ همچنین می نویسد: «قل لا یری فی هیکلی الا هیکل الله و لا فی جمالی الا جماله و لا فی کینونیتی الا کینونیته و لا فی داتی الا ذاته و …»[۳]

۲. محمد علی قائنی در دروس الدیانه می نویسد: «قبله ما اهل بهاء، روضه مبارکه است در مدینه عکا که در وفت نماز خواندن باید رو به روضه مبارکه بایستیم و قلباً به جمال قدم جل  جلاله (میرزا بهاء) و ملکوت ابهی باشیم.[۴]

درباره قبله بهائیان، چند نکته به ذهن می رسد که اشاره به آن، خالی از لطف نیست:

۱. در هیچ از ادیان الاهی، یک انسان یا قبر، قبله انسان ها نبوده است، زیرا همه ادیان الاهی انسان ها را به توحید و یکتا پرستی خوانده اند، نه شخص پرستی و قبر ستایی؛ پس قبله بهائیان، نوعی بت پرستی و شرک است، زیرا سجده بر غیر خدا در ادیان الهی حرام است.

۲. نوشته بهاء در کتاب اقدس، کپی برداری از قرآن کریم است، زیرا قرآن مبین در آیات فراوانی با عبارت: «فَوَلُّوا وُجُوهَکُمْ شَطْرَه‏»[۵] از قبله سخن می گوید.

بر اساس آن چه بیان شد، حسین علی بهاء، هر چند ادعای پیامبری دارد، ولی خدایی می کند، زیرا در همه ادیان الهی سجده بر غیر خدا حرام است و به گواهی تاریخ، هیچ یک از انبیاء الهی ادعاهایی چون خدایی و مانند آن نکرده اند.

اشاره به این نکته نیز لازم است: «پیامبران الهی هیچ گاه از خود بی خود نمی شوند تا کفر بگویند و ادعای خدایی و ... کند و اسمش را شَطَح بگذارند.» زیرا شطح مخالف عصمت است و پیامبری که عصمت نداشته باشد، قابل اعتماد نیست، چون معلوم نیست که کدام حرفش الهی است و کدام سخنش شطحی؛(تفصیل این بحث را در مقاله بعد بیان خواهیم کرد.)

پانوشت:

۱. اقدس، حسین علی نوری، ص ۳.

۲. کتاب مبین، ص ۲۲۹.

۳. کتاب مبین، ص ۱۳.

۴. دروس الدیانه، محمد علی قائنی، درس نوزدهم.

۵. سوره بقره، آیات: ۱۴۴، ۱۴۹ و ۱۵۰.