در نوشته‏ ها و تألیفات سید باب و میرزا بهاء و عبدالبهاء و شوقی افندی و صبح ازل و سران این فرقه ، آنچه از هر چیزی بیشتر است ، تلفیق جملات و ترکیب کلمات بطرز آیات و مناجات و ادعیه و با ادبیاتی عجیب و غریب میباشد.

و چون یکایک آنها تحت دقت و بررسی قرار بگیرد ، در برخی از موارد که بخوبی روشن و پیدا است ، جملاتی از خود بافته و به هم تافته و مطالبی را به قالب لفظ آورده ‏اند که حقیقتا در نهایت درجه بیمزگی و بیربطی است .

در مجموعه مبارکه دعائی را که مخصوص ماه صیام است از قلم میرزا بهاء نقل میکند ( در گنجینه‏ ی حدود و احکام  نیز باین دعاء اشاره کرده است) :

اللهم انی اسئلک بالآیة الکبری و ظهور فضلک بین الوری... اللهم انی اسئلک بشعراتک التی تتحرک علی صفحات الوجه کما یتحرک علی صفحات الالواح قلمک الاعلی و بها تضوعت رائحة المسک المعانی فی ملکوت الانشاء بان تقیمنی علی خدمة امرک علی شأن لا یعقبه القعود (1)
خدایا از تو میخواهم بواسطه آیت کبری و بسبب ظهور فضل تو در میان مخلوقات.... خدایا از تو میخواهم بسبب آن موی های تو که حرکت میکند بر صفحات چهره‏ ات چنانکه حرکت میکند قلم اعلی تو بر صفحات الواح تو و بواسطه آنها برانگیخته شده است عطر مشک معانی در ملکوت انشاء ، اینکه مرا واداری بر خدمت امر خود بطوریکه پشت سر آن قعود نباشد.

اینست کلمات مخصوص میرزا بهاء که در این کلمات پروردگار جهانرا قسم میدهد به موی های او که در چهره ‏اش متحرک میشود .

به نظر شما خواننده عزیز و گرامی آن خدای دارای صورت و موی پریشان چه کسی است ؟!!!

...............................................

پی نوشت :

1.مجموعه مبارکه ص 53 و گنجینه‏ ی حدود و احکام ص 41