این موضوع از آیات شریفه ی قرآن مجید نیز با کمال صراحت فهمیده می شود، و ما در این پست یک قسمت از آن را بیان می کنیم و انشاءالله قسمت های بعدی را در پست های آینده ارائه خواهیم داد:
1- خداوند متعال در سوره ی احزاب (آیه 40) می فرماید: ما کان محمد ابا احد من رجالکم و لکن رسول الله و خاتم النبیین و کان الله بکل شیء علیما- محمد بن عبدالله پدر یکی از شماها نیست بلکه رسول خدا و خاتم انبیاء می باشد.
معنای  حقیقی و اصلی خاتم: همان ختم و پایان و آخر شیء است، و در این جهت فرقی در میان صیغه ی خاتم (بکسر تاء) و خاتم (بفتح تاء) نیست، زیرا اگر به صیغه ی است فاعل تلفظ شود؛ به معنی ختم کننده می شود، و اگر به صیغه ی خاتم (بفتح تاء) قرائت کنیم: آن چیزی است که بوجود او یک امری خاتمه و پایان پذیرد، و این صیغه ی مزید ثلاثی است، یعنی همان ختم است که الف در وسط آن زائد شده است، و استعمالات دیگر این لفظ در معانی مختلف مانند نگین انگشتر و غیره به اعتبار همین معنی بوده و از جمله ی معانی مجازیه محسوب خواهد شد. و روی این احاظ دلالت این صیغه بر معنای خاتمیت محکمتر و روشن تر و واضحتر از صیغه ی اسم فاعل خواهد بود.
و اما نبوت: این لفظ دربازه ی اشخاصی که از جانب پروردگار متعال خبر می دهند، استعمال می شود. و شخص نبی از اینکه کتاب و شریعت مستقلی داشته باشد اعم است یعنی هم به انبیاء اطلاق می شود و هم به مرسلین (انبیائی که کتاب و دین جدید دارند).
در صحاح اللغة گوید: نبأ به معنی خبر است و کلمه ی نبی از این معنی گرفته شده است زیرا که شخص نبی از جانب پروردگار متعال خبر می دهد و آن بر وزن فعیل و بمعنی فاعل است یعنی خبر دهنده و حرف آخر کلمه در اصل همزه بوده است که به یاء قلب شده است.
و در فروق لغویه عسکری گوید (در باب 24) ارسال مستلزم است که توأم با حمل رسالت باشد، یعنی اطلاق رسول به شخصی صحیح می شود که از جانب مرسل (فرستنده) حامل سفارش و خبری باشد. و اگر رسول سفارش و رسالتی نداشت: انفاذ باید گفت نه ارسال و هم چنین است انباء، زیرا که انباء به معنی خبر دادن و نبی بمعنی خبر دهنده است، و خبر دادن بر دو قسم اس یا سفارش و رسالتی را حامل بوده و خبر می دهد، و یا اینکه خبر می دهد بدون اینکه حامل سفارش و خبر مخصوصی باشد.
پس هر رسولی نبی است. زیرا در هر رسولی جنبه ی خبر دادن قهری است. واختصاص دادن کلمه ی نبی به انبیائیکه دین مستقل و شریعت جدیدی ندارند کاملا بی ربط و بی جهت و بطور مسلم غلط است.
و در قرآن مجید نیز این کلمه به هر دو دسته اطلاق شده است و مخصوصا به خود رسول اکرم صل الله علیه و آله در موارد زیادی به این کلمه خطاب شده است، مانند: یا ایها النبی قل لازواجک، یا ایها النبی انا احللنا لک، ان الله و ملائکته یصلون علی النبی، النبی اولی بالمومنین. پس اطلاق کلمه نبی به همه افراد و طبقات انبیاء و مرسلین صحیح خواهد بود.
و چون در این مورد (خاتم النبیین) به صیغه ی جمع استعمال شده است و بطوری که در کتب قواعد لغت عرب و در مبحث عام و خاص نوشته اند: صیغه ی جمع در صورتیکه با لام تعریف استعمال بشود (جمع محلی به لام) افاده ی عمومیت و شمول می کند، زیرا صیغه ی جمع بطور کلی دلالت می کند به مطلق جمعیت در مقابل مفرد و تثنیه وبرای جمعیت مراتبی هست و چون لام تعریف  داخل جمع بشود از اجمال و اهمال بیرون رود، و چون لام تعریف داخل جمع بشود از اجمال و اهمال بیرون رود، و چون مرتبه ی معین و حد مشخصی منظور نشده است قهرا شمال تمام مراتب و همه افراد و طبقات خواهد بود، پس معنای کلمه ی خاتم النبیین عبارت می شود از ختم همه انبیاء و مرسلین.

و گذشته از این جهت: ما نمی توانیم کلمه ی (النبیین) را تنها به معنای مخصوص انبیاء اطلاق کرده و سلسله ی مرسلین را از این عنوان خارج بگیریم، زیرا ختم هر سلسله و پایان هر موضوعی داخل آن سلسله و موضوع است و در این صورت لازم می شود که رسول اکرم که در پایان و آخر سلسله ی انبیاء قرار گرفته است، فقط نبی بوده و فاقد عنوان  و وقام رسالت باشد.(1)

و اگر از این کلمه فقطجنبه ی نبوت را گرفته و بگوئیم: رسول اکرم چون دارای جهت و جنبه ی نبوت هم بود، از این جهت و روی این جنبه و حیثیت ختم کننده انبیاء است، و کلمه ی خاتم النبیین فقط به این جهت (حیثیت نبوت) ناظر است. در این صورت بازدعوی ما ثابت شده و مقصود و منظور ما عملی می شود، زیرا ثابت می شود که پس از آن حضرت نباید کسی که دارای جنبه ی نبوت باشد ظهور کند.

1- محاکمه و بررسی باب و بهاء صفحه 14تا 17