در سال 1332 یک روحانی شیعه به نام شیخ محمد ذاکرزاده تولایی (معروف به شیخ محمود حلبی)، اقدام به تأسیس انجمنی ضدّ بهائی با نام «انجمن خیریه‌ی حجّتیه‌ی مهدویه» نمود. این انجمن در همه‌ی شهرهایی که اقلیّت بهائی در آن زندگی می‌کرد، فعال شد و فعالیت‌هایی عمدتاً فرهنگی را برای مقابله با بهائیت و منزوی کردن آن، سازماندهی کرد.
یکی از ویژگی‌های بارز این انجمن را می‌توان مشی غیرسیاسی رهبران آن دانست. لذا به همین دلیل، رژیم پهلوی کوشید تا با قراردادن آن‌ها در برابر بهائیان، به نوعی موازنه میان آن‌ها برقرار کند و هردو را تحت کنترل بگیرد.
هرچند که این انجمن در سال‌های  بعد از انقلاب به دلیل اشتباهات و مشی ضد حکومت اسلامی خود، مطرود و نهایتاً در سال 1363 تعطیل شد؛ اما نقش این انجمن را در مبارزه با فرقه‌ی بهائیت و جریان‌های الحادی، نمی‌توان نادیده گرفت.(بهائیت در ایران، صص 249-248)
پی‌نوشت:
زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، صص 249-248.