مهم‌ترین اصل ترقی بهائیت که مورد تأکید پیشوایان این مسلک بوده، امر تبلیغ است. اما به راستی که یکی از موانع مهمّ بهائیت در این مسیر، تفکر اصیل اسلامی است. چرا که بهائیان به سبب نوع تفکرشان در نفی اساس اسلام، مورد نفرت مسلمانان هستند. همچنین به دلیل پوشالی بودن عقاید بهائیت، این مسلک می‌کوشد تا از برخورد با عالمان دینی پرهیز و به ترویج عقیده‌ی خود نزد عدّه‌ای خاص بپردازد.
از این‌رو تشکیلات بهائیت، تمرکز تبلیغی خود را بر روی افراد کم‌اطلاع از دین و استفاده از ابزارهای جذّاب برای فریب جوانان یا نیازمندان قرار داده است. حسین فردوست در خصوص به کارگیری این روش در عصر پهلوی می‌گوید: «در دوران محمدرضا، بهائیت در ایران توسعه‌ی عجیبی یافت و آن‌ها بر مبنای انگیزه و نقاط ضعف، افراد را به شدت جذب می‌کردند. چند مورد مطمئن به اطّلاعم رسید که فرد، مقروض بوده و سازمان بهائیت قروض او را پرداخته تا بهائی شود. زن نیز از وسایل مهمّ جلب افراد بود و ترتیب می‌دادند که از طریق روابط جنسی، جوان‌ها جلب شوند...».(ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج 1، ص 210)
پی‌نوشت:
حسین فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، بی‌جا: اطلاعات، 1370، ج 1، ص 210.
همچنین ر.ک: سید حسین‌علی موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی، 1392، صص 323-285.