پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به مژده دادن پیامبر و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) به مهدی آخرالزمان و قیام و عظمت حضرتش، افراد فرصت‌طلب بسیاری، از غیبت طولانی آن امام بزرگوار سوء استفاده کرده و خود را مهدی موعود خواندند، از جمله‌ی این افراد «علی‌محمد شیرازی» ملقب به باب است. وی در ابتدا آئین تشیع را صحیح می‌دانست و وجود امام‌زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را پذیرفته بود، اما پس از مدتی ادعای بابیت و واسطه بودن بین مردم و امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را نمود.[1] او همچنین به همین مقدار بسنده نکرد و ادعای مهدویت نیز از او سر زد و مدعی شد من همان قائم موعودی هستم که شما منتظر آن بودید. [2]
در آیات و روایات اسلامی نشانه‌های بسیاری برای مهدی موعود ذکر شده و تمام خصوصیات و نشانه‌های ظهور او بیان شده است. در منابع اسلامی، نشانه‌های ظهور حضرت، به سه دسته تقسیم می‌شوند و کسی که خود را موعود مسلمین می‌داند، ناچاراً این نشانه‌ها را باید داشته و یا در زمان ظهورش اتفاق بیفتد.
اول: نشانه‌های قبل از ظهور: از جمله نشانه‌های قبل از ظهور که تاکنون محقق نشده، خروج سفیانی است. در روایات آمده: پیش از ظهور حضرت، مردی از نسل ابوسفیان و در منطقه‌ی شام خروج می‌کند و با تظاهر به دین‌داری، گروه زیادی از مسلمانان را می‌فریبد و به گرد خود در می‌آورد و بخش گسترده‌ای از سرزمین‌های اسلام را به تصرف خویش در می‌آورد و بر مناطق پنج‌گانه شام، حمص، فلسطین، اردن، قنسرین (نام شهری در نزدیکی حلب) و منطقه‌ی عراق سیطره می‌یابد و در کوفه و نجف به قتل عام شیعیان می‌پردازد. [3]
دوم: نشانه‌های هنگام ظهور: از جمله نشانه‌های هنگام ظهور حضرت، صیحه‌ی آسمانی است. منظور از صیحه‌ی آسمانی، صدایی است که در آستانه‌ی ظهور حضرت مهدی (عجّل‌الله تعالی فرجه الشریف) در آسمان بلند می‌شود و همه‌ی مردم آن را می‌شنوند، به این صورت که مردم را به سوی مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) فرا می‌خواند. روایاتی که از این معنا خبر داده‌اند، از طریق شیعه و سنی فراوان هستند. [4]
سوم: نشانه‌های پس از ظهور: از نشانه‌ها و اتفاق‌هایی که پس از ظهور حضرت اتفاق می‌افتد، فراگیر شدن عدالت عمومی و برچیده شدن ظلم در جهان است: «یَملَأُ الله بِهِ الاَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً کَما مُلِئَت ظُلماً و جَورا [5]؛ خداوند به واسطه‌ی او، عدل و داد را در زمین فراگیر می‌کند، همان‌گونه که از ظلم و جور پر شده باشد.»
با توجه به نشانه‌های ظهور حضرت صاحب‌الزمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، نه تنها هیچ‌کدام از آن‌ها هنگام ادعای علی‌محمد شیرازی انجام نپذیرفت، بلکه با گذشت دو قرن از ادعای وی، نه تنها ظلم و جور از زمین برچیده نشد، بلکه هرروز میزان ظلم و جور افزایش می‌یابد، بنابراین علی محمد شیرازی به هیچ‌وجه امام دوازدهم شیعیان و موعود مسلمین نبوده است.

پی‌نوشت:

[1]. علی محمد شیرازی، أحسن القصص، چاپ بابیان، ص 2.
[2]. عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه فی مأثرالبهائیه، مصر (قاهره): افست، 20 محرم الحرام 1342، ص 43.
[3]. کمال الدین، ص 651؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج 52، ص 215؛ کنز العمال، ج 14، ص 272؛ تاریخ غیبت کبری، ص 518 الی 520.
[4]. تاریخ ما بعد الظهور، ص176؛ کشف الغمه، ج3، ص 260؛ وافی، ج 2، ص 445 ـ 446؛ کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص 435 و 454 و453؛ ارشاد، ج2، ص 371؛ کمال الدین، ص 651 ؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج52، ص204-288-290؛ منتخب الاثر، ص 459؛ غیبت نعمانی، ص254.
[5]. كمال الدين و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج ‏۲، ص ۳۷۷؛ كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، على بن محمد خزاز قمى‏، ص ۲۸۰؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج ‏۵۱، ص ۱۵۶.