پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حسینعلی‌بهاء در ایقان مدعی می‌شود که در روایات ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) سال ظهور حضرت صاحب‌الزمان را برابر سال ظهور علی‎محمد شیرازی (باب) معین کرده‌اند؛ و بنابراین، امام‌زمان موعود شیعیان، علی‌محمد شیرازی بوده که ظهور کرده است. او می‌نویسد: «ملاحظه فرمایید که در اخبار، سنه (سال) ظهور آن هویّه نور را هم ذکر فرموده‌اند. مع ذلک شاعر نشده‌اند و در نَفَسی از هوای نفس منقطع نگشته‌اند. فی حدیث مفضَّل «سَئَلَ عن الصّادق فکیف یا مولایَ فی ظهورِهِ؟ فقال علیه‌السلام: فی سَنَةِ السّتّینِ یَظهَرُ أمرُه و یعلُوا ذکره؛ از امام صادق (علیه‌السلام) در مورد زمان ظهور  پرسیده شد؟ امام صادق (علیه‌السلام) جواب داد، در سال شصت، امر آن حضرت ظاهر گردد و ذکر ظهورش انتشار و استعلا یابد». باری، تحیّر است از این عباد که چگونه با این اشارات واضحه لائحه از حق احتراز نموده‌اند».[1]
عملکرد حسینعلی‌بهاء در ارائه این روایت، یکی از بهترین شواهد برای اثبات درستکار و امین نبودن اوست. وی با تقطیع و تحریف، این روایت را نقل کرده و مدعی ذکر تعیین سنه ظهور قائم موعود در روایات می‌شود و اتفاقا روایتی که به عنوان شاهد مدعی خود می‌آورد درصدد نفی تعیین زمان ظهور است: از آقایم امام صادق (علیه‌السلام) پرسیدم: «آیا برای مأمور منتظر مهدی (عجّل الله تعالی فرجه) وقتی تعیین شده است که مردم بدانند؟ فرمودند حاشا که چنین باشد و شیعیان ما آن را دانسته باشند؛ عرض کردم: چرا چنین است؟ فرمودند: چون ظهور مهدی، همان ساعتی است که خداوند می‌فرماید: از تو درباره قیامت می‌پرسند که وقوع آن چه وقت است بگو: علم آن تنها نزد پروردگار من است؛ جز او هیچکس آن را به موقع خود آشکار نمی‌گرداند (این حادثه) بر آسمانها و زمین گران است... مفضل می‌گوید: از امام پرسیدم: بنابراین وقتی برای آن (ظهور امام) تعیین نشده است؟ امام فرمودند: ای مفضل! نه من وقتی برای آن معین می‌کنم و نه هم وقتی برای آن تعیین شده است. هرکس برای ظهور مهدی ما وقت تعیین کند، خود را در علم خداوند شریک دانسته و (به ناحق) ادعا کرده که توانسته است بر اسرار خدا آگاهی یابد...». مفضل گفت: وقت ظهورش چگونه است؟ امام فرمود: ای مفضل! او در وضع شبهه‌ ناکی آشکار می‌شود، تا اینکه امرش روشن شود و نامش بالا رود و کارش آشکار شود، و نام و کنیه و نسبش برده شود، و آوازه او بر زبان پیروان حق و باطل و موافقان و مخالفان زیاد برده می‌شود تا اینکه با شناختن او حجّت بر مردم تمام شود. همچنین ما داستان ظهور او را برای مردم نقل کرده و نام و نسب و کنیه او را برده و گفته‌ایم: او همنام جدش پیغمبر خدا و هم کنیه اوست تا مبادا مردم بگویند: اسم و کنیه و نسب او را نشناختیم. به خدا سوگند! کار او با روشن شدن نام و نسب و کنیه‌اش -که بر زبان‌های مردم بالا گرفته- متحقق می‌شود؛ به گونه‌ای که آن را برای یکدیگر بازگو می‌کنند. همه‌ی اینها برای اتمام حجّت بر آنها است؛ آن‌گاه همان‌گونه که جدش وعده داده، خداوند او را ظاهر می‌گرداند...».[2]
با توجه به متن روایت بالا که بطور کامل ذکر شد، حسینعلی‌بهاء پیش خود چه تصوری از خوانندگان ایقان در ذهن داشته است که در جمله‌ی (فی شبهة لیستبین) به این تحریف، دست زده و آن را به (سنه ستّین) بدل نموده و تغییر است تا آن را با سال وقوع ادعای دروغین علی‌محمد شیرازی منطبق کند. جملات صدر روایت، هرگونه تعیین وقت را نفی می‌کند. فقرات ذیل روایت نیز به نام و نشان معیّن مهدی موعود اشاره دارد. در روایت دیگر شیخ مفید از ابوبصیر، از آن حضرت روایت کرده است که فرمود: «لایخرج القائم إلّا فی وتر من السنین...؛ حضرت قائم در سال فرد ظهور می‌فرمایند».[3] بر فرض صحت سنه ستین مورد ادعای حسینعلی (سال 60)، با این روایت در تعارض است؛ زیرا سال 60 زوج است. بر فرض محال که عبارت، همان سال 60 باشد، سال 60 چه ربطی به سال 1260، سال ادعای علی‌محمد شیرازی دارد؟ جمله «سئل عن الصادق» بهترین دلیل است که جناب حسینعلی بهاء، مختصر اطلاعاتی از زبان عربی نداشته است؛ زیرا لفظ «عن» که ایشان به کار بسته‌اند، در اینجا غلط است و باید گفت: «سئل الصادق». اشراق خاوری، مبلّغ بهائی در کتاب رحیق مختوم بر خلاف سرورش، عین عبارت «فی شبهة لیستبین امره» را آورده و اصل ادعای و استدلال حسینعلی را از بین برده است.

پی‌نوشت:
[1]. ایقان، حسینعلی‌نوری، ص168.
[2]. بحارالانور، ج53، ص5-1، از نرم افزار معجم بحارالانوار.
[3]. سید هاشم محلاتی، ترجمه رسولی محلاتی، ج2، ص353.