پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_آیین خانوادگی اُشو یعنی آیین جین دو اصل اساسی دارد. اول پرهیز از هر گونه تمایلات نفسانی و جسمانی(حتی حلال) و دوم بی‌نیاز از دنیا بودن.(1)

اُشو که در میان چنین عقائدی بزرگ شده است در یک قیاس مع‌الفارق، این دو اصل آیین خود را به تمام ادیان الهی تسری داده و نتیجه می‌گیرد که ادیان با لذت و شادی مخالف هستند و ادیان با طرح کردن مساله‌ی معاد می‌خواهند انسان را از لذت زندگی در دنیا محروم کنند. اُشو می‌گوید:
«مذاهب با هر چیزی که انسان می‌تواند از آن لذت ببرد، مخالف‌اند. این به نفع آنها است که انسان را مفلوک و بد بخت نگه دارند و هر نوع امکان برای یافتن آرامش و نشاط و رضایت خاطر- اینکه بهشت برین را هم‌اینک، همین جا بیابی- را از دستش بگیرند.»(2)
اُشو که همیشه سخنرانی‌ا‌ش یک طرفه بوده و طرف مقابل مجالی برای پرسش از او نمی‌یابد لذا از فن مغالطه و قیاس مع الفارق نهایت استفاده را در جهت به کرسی نشاندن حرفش، برده است. اما خواننده‌ی زیرک یقیناً به این نکات توجه خواهد کرد که اولاً: اگر  یک مدعی دروغین عقیده‌ای را مطرح می‌کند دلیل بر آن نیست که سایر ادیان الهی آن را  گفته و تایید کرده باشند. و این سخن ناحق اُشو برگرفته از خوی نفرت از ادیان الهی و یا از عدم آشنایی به ادیان الهی می‌باشد که در هر صورت او را به یک شخصیت بی‌ارزش تبدیل می‌کند.
ثانیاً ما برای نمونه از دستورات اسلام آیاتی را می‌آوریم که انسان‌ها را تشویق به بهره‌برداری از نعمت‌های الهی و استفاده از لذت‌های دنیایی از طریق مشروع، کرده‌اند.
1-مسلمانان هر روز در نمازهای پنجگانه با قرائت سوره حمد از خداوند متعال می‌خواهند که آنها را به راه راست و راه کسانی که به آنها نعمت داده است  هدایت کند. و طریقه‌ی نماز و الفاظ نماز از جانب خداوند آمده است.
2-خداوند متعال در قرآن کریم؛ سوره اعراف آیه 31 می‌فرماید:
«ای فرزندان آدم؛ زینت خود را نزد هر پرستشگاهی در برکنید و بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید که خداوند اسراف کنندگان را دوست ندارد؛ بگو چه کسی زینت‌هایی را که خداوند برای بندگانش پدید آورده و روزی‌های حلال را، حرام کرده است؟! بگو که این نعمت‌ها و زینت‌ها در زندگی دنیا برای کسانی است که ایمان آورده‌اند و در روز قیامت خاص و خالص شده وآن برای ایشان است؛ این چنین آیات را برای کسانی که دانا هستند بیان می‌کنیم.» این سخن خداوند در قرآن نه تنها مومنان را از نعمت‌های ظاهری منع نمی‌کند بلکه با لحن توبیخی می‌فرماید چه کسی آنها را بر شما حرام کرده است؟ حتی خداوند دستور به استفاده از زینت‌های دنیایی در پرستشگاه‌ها و عبادت‌خانه‌ها هم داده است.
3- پیامبر اسلام و اهل‌بیت علیهم‌السلام سفارش به کسب و کار و تلاش برای روزی خانواده کرده‌اند و این تلاش را در درجه‌ی جهاد فی سبیل‌الله قرار داده‌اند. علاوه بر این، دستور بر وسعت و توسعه دادن به زندگی داده‌اند. اینها همه حاکی از عدم مخالفت اسلام با دنیا و لذت‌های دنیاست.
4- اسلام سفارش اکیدی به ازدواج و گزینش همسر دارد و با قرار دادن احکامی معین در سدد رفع موانع ازدواج برآمده است. ازدواج یکی از مظاهر بارز لذت‌های دنیایی می‌باشد. این منطق محکم قرآن و اسلام و ادیان توحیدی است در حالی که اُشو توهم می‌کند که ادیان آسمانی مخالف هر چیزی هستند که انسان می‌تواند از آن لذت ببرد.

منابع
1-داریوش شایگان، ادیان و مکتب‌های فلسفی هند، ج 1، ص 208
2- اُشو، آینده طلایی، ترجمه مرجان نجفی، ص 37
3- قرآن کریم
4-برگرفته از کتاب اُشو نوشته محمد تقی فعالی