اقرار میکنم هر چه دارم از جانب تو است ای بزرگوار و ای پاک و منزه از هر عیب و شین . آفریدگار و پدید آورنده تو هستی . به هر ترتیب و به هر شکل و با هر قانونی و سنتی که دوست داری می افرینی . و نسبت به آن آفرینش لوازم و وسایل لازم را در اختیار خلایق قرار میدهی . کل وجودمان و کل چیزهایی که وجودمان به آن نیاز دارد را تو افریدی . در این میان بنده حقیر چه کاره ام . ای آنکه بند بند وجودم از طرف تو است . خلایق چقدر ضعیف هستند که حتی اختیار یک دقیقه ضربان قلب خود را نمیتوانند در اختیار بگیرند . انوقت تو قلب این همه خلایق را به کار انداخته ای . مغز من چه کاره است که بتواند مرا هدایت و حرکت دهد . مغز من متشکل از چربی است . چه کسی است که این همه توانایی را به یک مشت چربی بخشیده است . چه قدرتی و چه کسی این درک و فهم را به ذرات اعصاب بخشیده و این رشته های عصبی در سرتاسر بدن من با نظم تشکیل یافته اند . این کسی نیست جز تو . تازه تمامی اعضای بدن من تمامی درک و فهم و شعور با رشته های عصبی به مغز میفرستند . نور از چشم من وارد دستگاه بینایی شده و با عصب به مغز فرستاده میشود و به اصطلاح مغز آن را میبیند . مگر مغز خودش سخت افزار نیست . چه کسی است که از درون من به وسیله این ابزار میبیند . حالا میگویند این همان روح و من واقعی است . و این دست و پا و استخوان و خون و رگ . در همه ما مشترک است و ارزش خاص روحانی ندارد . حالا بماند . خب . خداوندی که این تشکیلات را با خواست خود بوجود اورده (تازه ما از انسان سخن گفتیم . از طبیعت و قوانین جاری بر آن از کوه و دشت و دمن و ... سخن نگفتیم ) قادر است جهانی دیگر با قوانین دیگر بیافریند و نام آن را بهشت نهد . قطعا قادر است . سبحان الله . پس وقتی خداوند را قادر دانستیم قبول اینکه جهانی خواهد بود که در آن . درد و رنج و سیاهی و تاریکی و ظلمت و زشتی نخواهد بود و سرتاسر سلامتی و سرور و رفاه و آسایش خواهد بود آسا خواهد شد . قبول اینکه برای انسان درد و مریضی و کار کردن و پس انداز و استرس و دفع ادرار و کلا سختی که چه عرض کنم ذره ای اندوه نخواهد بود قبولش آسان میشود . یعنی ما به خداوندی معتقدیم که همان گونه که با قدرت خود جهانی به این شکل با این خصوصیات را آفریده قادر است جهان دیگری را با خصوصیاتی که وعده نموده بیافریند . ولی در این میان نقش ما فقط بندگی است .