این دنیا به منزله یک چاه عمیق است که در آن افتاده ایم تمامی زیبائیهای آن هم هر چه باشد نهایتا ماهیت چاه بودن را دارد ذاتش لجن هست و خار و خس و دین و پیامبران و امامان و عرفان به منزله طناب محکمی است که بر آن چاه تا قیامت آویزان شده تا کسانی که محکم این طناب را گرفته اند نجات یابند در غیر این صورت در ته چاه مدتی با همان ماشینهای لاکچری و ساختمانهای مجلل و باغهای مفخر و دور همی های گناه آلود و کارهای لغو مشغول خواهند شد و عمر گران قیمت بیهوده به سر خواهد رسید