اگر انسان به این باور برسد (باور همراه با عمل ) که کل انسانها و قدرتها و حکومتها و هر آنچه که یک نفس در مقابل . نفس دیگر و یا در برابر هر چیز دیگری که کرنش میکند فقیر مطلق هستند و باید خودشان را به آفریدگار جهان ارائه بدهند در این صورت هست که انسان خودش را به یک قدرت نامحدود و زنده و حی که نابودی ندارد متصل کرده و برای چنین شخصی هرگز غم و شادی معنی خاصی نخواهد داشت در این صورت است که شخص اگر از قدرت و ثروت برخوردار باشد عصیان نخواهد کرد و اگر مشکل و غمی به او برسد صبور خواهد بود به عبارت ساده راضی به رضای او خواهد بود