دوست بزرگوار، پائولو در همین داستان به صراحت خداوند را گنهکار معرفی می‌کند به نظر شما این جفایی در حق خداوند نیست، همان خدایی که نسبت به بندگانش سرتاسر لطف و رحمت است. اگر تمام داستان‌های پائولو را خوانده باشید متوجه می‌شوید که تفکرات اومانیستی و لذت گرایی محض به صورت کاملاً حرفه‌ای و به صورت لایه لایه در داستان@های وی گنجانده شده و همچنین از خاصیت‌های رمان نیز این است که مخاطب هیچگاه با گارد بسته (یعنی دید نقاد آمیز) با داستان مواجه نمی‌شود و چون قلم عاملی می‌شود که در ضمیر ناخودآگاه شخص ثبت بشود. و اما در مورد «نفخت فیه من روحی» این است که نعوذ بالله خداوند که روح ندارد در آدمی بدمد، خداوند به غیر ملائکه موجودی والا مقامی خلق کرده به نام روح که از او در انسان دمیده، چنانچه در سوره قدر خداوند می‌فرماید: «تنزل الملائکة و الروح...» خداوند در شب قدر تمام ملائکه و روح را به زمین نازل می‌کند. و مفسرین قرآن نیز در رابطه با ماهیت روح اختلاف کرده‌اند